çocukluğunda meybuz alabilecek kadar bile parası olmayan, kişiliksiz kişinin boş bulanarak kurduğu cümle. bu tarz cümleleri kuran insanlar genelde ceplerinin üç kuruş para görmesiyle beraber küçük tepeleri ben yarattım havasıyla dolaşırlar.
(bkz: ayarmetre)
(bkz: sonradan görme gavurdan dönme)
çocukluğunda meybuz ile serinleyen fakir'i buralarda aşşağılayan insandan daha insandır. fakirlik seçilemeyen şeylerin içinde yer alan durumdur. bunun üzerinden kelime yapmak sadece cahillik ve ne oldum budalalığıdır.
fakirlikle bok atılmaması gereken kişilerdir. bu bir damak zevkidir, en nihayetinde. ikincisi bu insanları eziklikle itham etmek ise bir andavallıktır. sonuçta çocuk, ne anne baba seçebilir, ne sosyal statü seçebilir, ne maddi yönden rahatlığı seçebilir. bunun başka açıklaması yok. sor bakalım bana o meybuz dediğin şeyi yedin mi diye. hayır birkaç kez denemişliğim vardı çocukluğumda buz olduğunu anladığımda bırak almayı gördüğümde kafamı çevirdim ama alanlara da 'ayy yazsık lan, fakir bunlar' demedim. nasıl bir kişiliktir, insanları fakir ve zengin diye sınıflara ayırıp parasıyla egosunu şişirmeye çalışan kişilik aklım almıyor. yazık lan insan olmak 1 tl ile ölçülüyor artık.
kapitalist düzende insanlar arasında her daim ekonomik farklılıklar olmak zorundadır. Ekonomik farklılıkların olduğu bir dünyada da temel ve temel olmayan ihtiyaçları gidermede farkılılklar kaçınılmazdır.
ama ve lakin kanımca ne meybuz yiyen meybuz yediği için ne algida yiyen algida yediği için insanlığına bir şey katmış yada insanlığından birşey eksiltmiş sayılmaz. ancak bu mesele ile bir başka insana hakaret yolunu seçen insan insanlığını zedelemiştir.
