ilkokul 4 e kadar bu bende psikolojik sorun haline gelmişti. arkadaşlarım ballandıra ballandıra anlatıyorladı sınıfta benim şuram kırıldı benim buram kırıldı diye . benim niye hiç bir tarafım kırılmıyor diye eziklik hissetmeye başladım, biraz da merak ediyorum tabi nasıl bir duygu. 4. sınıfta kolum kırıldı en sonunda . tam dirsekten, üstelik kırık kemiği oynattığım için kemik damarı ve siniri koparmış .28 tel dikiş 2 platine mal oldu bu bana .en dramatik yanı ise son platinimi çıkaran doktorun kendi arkadaşlarıyla yaptığı konuşmaya kulak misafiri olan annemin duydukları. doktor şöyle demiş arkadaşlarına " verilmiş sadakası varmış çocuğun, kolunu kangrenden az daha kesme noktasına gelmiştik ameliyatta ".
ben de hiçbir yerimi kırmadım süt çocuğu da değildim aslında çocukken çok suskundum, anasınıfına da gitmedim siz resim çizip ebelemece oynarken ben bugs bunny izleyip abilerle alman kale çevirdim.
