şansızlığımız andımızı okumaktan dolayı değil, andımız töreni sırasında yaşadığımız travmatik olaylardan.
maalesef dalga konusu da olduk, onur kırıcı ağır hakaretlere de uğradık, dayak da yedik.
en basitinden o gün hastayım boğazım ağrıyor, hava -10 derece, buz gibi soğuk, fazla bağırmayayım dedim, hatta o playback yapayım da kalabalıkta anlaşılmaz dedim, demez olaydım, nasıl oldu ise hocanın biri anlamış, sınıfa doğru ilerlerken nasıl kulak var ise artık, neden bağırmıyorsun diye çıkıştı, ben rahatsızım demeye kalmadan tokatı yedim, üstüne birsürü hakaret ve küfür de cabası.
bu anlattığım sadece birisi, başka düzgün durmadım diye duyduğum onur kırıcı laflar, iyi bağırmadık diye tekrar tekrar ses kısılıncaya kadar okutmaları, öğretmen kızacak diye arkadaşlar arasındaki tartışmalarımız o tartışmalarımızın zaman zaman tekme tokat kavgaya da dönüşmesi, daha ne rezaletler, yaşadığımız travmaların haddi hesabı yok, bu sadece andımız okunurken yaşananlar, bir bayrak töreni, bir milli bayram kutlamaları sırasında yaşananalar anlatılsa cilt cilt ansiklopedi olur.
bizim neslin en az % 80'i bunları yaşadı maalesef, neymiş vatan, millet, devlet sevgisi aşılanıyormuş, aşıladınız ama sevgiyi değil nefreti, sayelerinde ülke bu noktaya geldi.
kaldırıldığını duyunca, o dayak yediğim olayı hatırladım ve içimin yağları eridi, o öğretmen yaşıyorsa fazla yaşamasın da gitsin diğer günahlarının yanında bu olayın da hesabını versin, eğer öldü ise andımız kaldırıldığından dolayı mezarında dönüyordur şu anda, oh olsun dönsün durdun...
En azından bazı sözüne sadakatle övünen ve buna dini referanslar gösteren zevat gibi sadece ilerde devletin başına "türban" (tülbent değil) örmek için sözünü bozanlar gibi değil; sözümüze, özümüze sadakatle okumuş bir nesiliz.
Varsın o gün and içer gibi görünüp, sadece ağzını kıpırdatanlar bizi şanssız görsünler.
