bittiğimiz andır. artık basit br hata yapınca da "senin yaptığını 3 yaşındaki çocuk yapmaz","eşşek kadar adam oldun hala çocuk gibi davranıyorsun" gibi cümlelere maruz kalınır.
kişinin çocukluğunun bittiği andan çok yıllar sonra, geriye dönüp bakarak, bulduğu andır.
en boktan andır belkide. (hem düşünüp bulduğu an hem de cocukluğunun bittiği o an)
oysa ki çocukken insanın tek derdi; gözüne kestirdiği kelebeği yakalayıp yakalayamayacağı gibi, başka hiç kimseyi etkilemeyen ve ilgilendirmeyen dertlerdir.
birgun sarhos oldum. ama nasil bir sarhosluk, kup gibi. yurtta kaliyorum o zamalar. arkadaslar sag olsunlar beni yatagima kadar yerde suruklediler. yatirmaya calisiyorlar ama ne mumkun. sonra birden alamaya basladim hungur hungur. "ulan niye agliyosun? bugune kadar degil bir damla gozyasini, bir seyi seyine salladigini gormedik" diyorlar. ben hickirmaktan, salya sumuk hoykurmekten neye agladigimi anlatamiyorum. sonra bir gayret neye agladigimi aciklayabildim; "neden goguslerim cikti? neden buyuduler? ben tekrar kelebeklerin pesinden kosan o kucuk kiz olmak istiyorum" diye hoykurdum. ulan ben hoykuruyorum, oda yariliyor. ben hoykuruyorum, oda yariliyor. ertesi gun cok dalga gectiler tabi. nese...
