Çocukluğumuzun en büyük problemi sevgisizlikti ama biz bunu fark edemeyecek kadar küçüktük. Çocukken bir mahalle dolusu çocuk ile sabahtan akşama kadar yollarda oynar, akşam ezanı okunmadan evde olurduk. Annelerimiz bu süre içerisinde ev işi, yemek ve televizyon üçlüsü ile ilgilenir , onu hiçbir beklenti içine girmeden seven varlığı günün en az 8 saati unuturdu. Ara ara sarılıp sevgi gösterisi göstermenin yeterli olacağını düşünürdü, bizler çocuktuk ve oyuna ihtiyacımız vardı. Birinin bizleri bir araba içerisine atması, kolumuzdan tutup kuytu bir köşede tecavüz etmesi gibi konular Allah korur diye unutulmuştu. Baba akşam işten eve gelir iki sever bir köşede televizyon izlerdi. Çocukluğumuzun en büyük problemi bu yüzden sevgisizlikti.
cem yılmaz'ın üstünde durduğu kadar var. bir dönemin çocuklarının problemi olmaktan öte nesillerin problemidir bu. herkes belli bir yaş döneminde bunun sancısını çeker. sonra onların yerini yeni gelen çocuklar alır.
bisikletimin olmaması. dedemden almasinı istemiştim. bisikletin zararlarinı anlatmıştı. Erkeklerin taşakları ezilirmiş, kızların bekareti bozulurmuş. tabii tam olarak böyle doğrudan söylemedi, ima etti.
evsahibinin kizi acır, bir iki tur verirdi.
Elin para görünce bir heves aldım. Ancak çocukluktaki keyif ve heyecan yoktu.
sonra arabam da oldu. kullanmiyorum onu da. Her hayalin bir dönemi varmış gerçekleştiğinde mutlu eden. sonrası olmuyormuş.
ölünün arkasindan laf söylenmez biliyorum da, ulen vizyonsuz dede. Bir serveti pavyon kapatip, çarçur edip yerken zararlarını düşünemedin hadi geçtim.
torununun en büyük hayalini yerle bir ederken hiç mi için acimadı.
bisikletin gidonu...
neyse nur içinde yat.
Şahsım adına bizim binada oturan adalet teyze'dir.
Çocukluğum ona 1 kilo patates, iki tane ekmek, 5 tane yumurta, küçük yoğurt falan almakla geçti.. 80'li jenerasyon bilir hayat sokakdaydı o dönemler, herşeyin dönemi vardı misketin, futbolcu kağıtlarının, gazoz kapağının falan. Ben bu adalet karısı yüzünden o dönemleri kaçırırdım o derece, asker gibiydim resmen görev edinmiştim, mahallede onca çocuk vardı ama ben hep beni göndermesine hiç itiraz edemez hayır diyemezdim...
Burdan kendisine sesleniyorum, Allah rızası için tuzu, karabiberi, katı yağını, salçanı soğanını falan kontrol et, torunlarını falan elli kere bakkala markete yollama, bana ettiğin eziyeti onlara da etme.
Yinede seni çok seviyorum ama;
'Adaletini sikiym adalet teyze' demekten de kendimi alamıyorum affet.
akşam ezanından önce evde olma zorunluluğu. bir de bana aşık olan çocuğun abisine aşıktım. o aşk üçgeni yormuştu beni, büyük problemlerim vardı benim ta o zamanlar.*
babanın her haftasonu sizi görmek için geleceğini zannetmek, saatler öncesinden hazırlanıp beklemek, küçük kardeşin heyecanını kaybedip agresifleşmesi, annenin gerilmesi, herkesin birbirine saldırması..en nihayetinde babanın ''çok mühim'' bir işinin çıkıp gelememesi..
ve bu durumu her haftasonu yaşamak..
bizim neslimizin çocukluğunun en büyük problemi çocuk olduğumuzun pek farkında olan olmayışı idi. hep büyük gibi davranmamız beklenirdi, misafir evlerinden efendi efendi oturalacak, büyüklerin lafı kesilmeyecek, baba ne izlerse o izlenecek, baba yanında düzgün oturalacak, herkes saygılı olunacak, bağırarak konuşulmayacak.
şimdi çocuk babasının ağzına sıçıyor. o da çocuk ben de çocuktum.
ortak bir problem miydi, sorun sadece bende miydi ?
bilmiyorum ama benim en buyuk problemim
- evden kacmak.- kacmaktan cok kendi basina gezme, markete gidip alisveris yapma arzusu. hosa gitmeyen ortamlardan eve gitme istegi gibi 4,5 yas cocugu icin buyuk insanlik icin ufak adimlar
