babamın o dönemlerde yurtdışında bulunması. onu her gün daha da çok daha da çok özlemem. babalarıyla gezen oynayan diğer çocuklara imrenerek kıskanarak bakmam. her gelişinde kuş gibi hafiflemem, her gidişinde dünyamın yıkılmasıydı çocukluğumu yiyip bitiren şey...
ön kaldirmak. evet on kaldirmak lanet olasi seyi hicbir zaman beceemedim ne zaman bisiklete binsem aklima takildi durdu. aksama kadar onla ugrastigimdan bisiklete binmenin tadini cikaramadim.
edit: hala bisiklette on kaldiramiyorum. kendimi baska mecralarda tatmin ediyorum.
15 sene kaldı, 14,13...9,8,7...3 yıl,2, 1 yıl kaldı derken arada ergenlikten de yedi. okulda bile ciddi olamadım ''nasılsa öleceğiz ben üniversiteyi bitiremeden'' şeklinde bir inanç oluşmuştu bünyemde. alttan alttan, bilinç altından mallık yaptı açıkçası zamanla bende, kaldı da öyle.
