sporcu kartları,
cipsten çıkan tasolar,
ateri kasetleri,
anne terliği,
kalem kutusu,
kaplanmış kitap-defterler,
kırmızı kalem,
aldım-verdim,
aylık oynamak,
tsubasa-pokemon-digimon-beyblade,
annenin akşam ezanı okunana kadar dışarı çıkmana izin vermesi,
yeter oğlum gözlerin bozulacak denip bilgisayar başından kaldırılmak,
tabağı bitirme zorunluluğu,
bisikletin kaç vitesli olduğunu sormak,
'sana ne - saman ye - daha doymazsan beni ye' şeklindeki diyaloglar.
sizi bir anda çocukluğunuza götüren herhangi bir soru, obje, yiyecek gibi çok farklı şeylerdir.
bu akşam sokakta dolaşırken okulun bahçesinde bisiklet süren bir çocuk yaklaştı yanıma. abi akşam ezanı okundu mu diye sordu bilmiyorum dedim. 10 saniye içinde çocukluğuma dair her şey canlandı gözümde. önce düşündüm çocuk neden sordu ki akşam ezanını diye. düşününce akşam ezanının bizim çocukluğumuzda eve dönme vaktini gösterdiğini hatırladım. sonra leblebi tozu, cino, ufak üçgen paketlerdeki kolonya, her pazar akşamı yapılan banyo, evde hep beraber izlenen bizimkiler dizisi, yumiyum hepsi birer birer canlandı hafızamda. yaşlanıyoruz sözlük.
