Kara kutu geçtiğimiz yaz köydeki evin çatısında bulmuştum ne mücadele veriyorduk oyanaya bilmek için bir de pek nakit tutmam cebimde fakat ne zaman görsem çocukken ananeme sen Atatürk'ü gördün mü diye sorduğumda her gün görüyorum paranın üstünde diyişini hatırlıyorum garip bir gülümseme sonra o çocukluk anıları bir de obje değil ama ne zaman elektrikler kesilse aklıma ananemin çocukken mum ışığında anlattığı hikâyeler gelir.
Şu telefonun dönen tuş bölümü bir nevi oyuncağımdı. Canım sıkıldıkça çevirir, geri gelmesini beklerdim. Dönerken çıkardığı o ses çok hoşuma giderdi. Sonradan babam tus bölümüne kilit koydurdu. Bildiğin dükkan kilidi gibi bir şeydi. Öyle bir çalardı ki yankısı 10 saniye sürerdi. Hey gidi hey!
Obje sayılır mı bilmem de, iğde. Babamın evine her gidişimizde 2-3 liralık iğdeyi dolmuş ya da otobüs durağının oradaki kuruyemişçiden alıp yiyerek giderdik.
Onun dışında "temel". Bildiğimiz ev temeli. O da obje sayılmaz herhalde ama o da annem ve babamla yaşadığımız evin hemen yanında olan alandı. Yapımı bitmemiş orasından burasından çıkan demirlerle bir temel. Altı depo üstü oyun alanıydı.
Benim çocukluğumdan macgyver izleyerek geçti. Allahım nasıl severdim. Hatta sırf bu yüzden mühendis olmak istiyordum. Matematik yapamayınca olamadım. Bilime ilgimi hiç kaybetmedim. Şimdi ürün yerleştirme diyorum ama o tarihte macgyver çakısı kutsal bir nesne gibiydi. Gazeteler kuponla Çin malı taklitlerini verirdi. Büyüyünce bir kaç modelini aldım ama çocukluk tadı kalmadı tabi o şevk.
Rahmetli babaannemin en kıymetli eşyalarından biriydi. Çünkü anlattığına göre babası gurbette çalışırken hediye getirmiş. Rus malıydı zaten. Çocukluğumun bir dönemi tavuğun kafasını izleyerek geçti. Siyah beyaz televizyonun üzerinde dururdu ve o köy evlerine özgü öğlen sessizliğini bozan sadece bu saatin tik taklarıydı. Bu ritim evdekilerin de ritmi olmuştu. Tavuk kafasını defalarca salladı, vade doldu, babaannem rahmetli oldu. Şimdi benim çalışma masamda duruyor. Tavuğun kafasını da yaptım.
