her hatırlandığında iç burkan anılardır. örneğimiz ise abla kişisinin baba tarafından dövülmesi sürecinde gözü dönmüş babanın sanada bulaşmaması için sessizce durumu izlemek, bukelamun misali duvarın rengini almak istemek, hareketsiz kalıp farkedilmemeyi beklemek. yani kısaca kendi götünü kurtarmaya çalışmak. oysa abla kişisi öyle mi? o merhametli yüreciği baba kardeşe dokunmaya başladığı anda "baba dur lütfen yapma" diye yakarıp o cılız bünyesiyle kurtarmaya girişmekte, suçsuzsa bi fiskede öle yemektedir. halen bu ve benzeri anıları hatırladıkça içim kararıyor nasıl bu kadar bencilce davrandığımı aklım almıyor.. utanıyorum çok..
çocuk bir kaç sene okula gitmişse ve 3 yahut 4. sınıfın ilk gününde okula gidiyorsa için böle fena bir hüzün kaplar, dalda salınan sarı yaprak misali sağa sola salınabilir.
en fazla dokuz-on yaşlarındayken abiyle beraber gezme amaçlı sokak aralarında dolanırken bir sebepten tartışma çıkması, bir anda gözü dönüp abinin karnına sert bir şekilde yumruk atmak... abinin o acıyla karnını tutup yere çömelmesi... bir karşılık vermeyi bırak bir söz bile söylememesi... akabinde duyulan büyük pişmanlık ve içe dert olma durumu... eve dönüş yolunda tek söz söyleyememek ama gece yataklara geçildiğinde dayanamayarak özür dilemek... üstünden yirmi yıldan fazla geçmesine rağmen her aklıma geldiğinde o anı birebir yaşamakla beraber o günkü pişmanlığı ve üzüntüyü hissederim, gözlerim dolar.
herhangi bir özrünüzden dolayı yaşıtlarınızın sizinle dalga geçtiği bütün anlardır. sonra iyileşirsiniz, o dalga geçenlerin çoğu size vurulur teklif eder... siz ne dersiniz?
