berbere gittik. ilk defa saçımı kestirecektim. sonra bu adam kesemedi saçımı yarım yamalak oldu. eve gidecektim şapka da yoktu. elimle kapatarak koştura koştura eve gittim pencereden abimin çıktığını gördüm en son o zaman hıçkıra hıçkıra ağlamıştım.
anne- baba kavgasıydı. bütün çocukluğumu ,sevincimi yok ettiler. çocukluk hakkım haram olsun onlara.
bu stresi uzun zaman çektim. çocuk aklı işte. oysa ki ;
1,5 yaşındayım. Babaannemin babası ölüm döşeğinde. Son zamanlarında bir gözü tamamen görmez olmuş. Ben karşıdan onun olduğu yatağa bakıyorum. Beni görünce yüzündeki sevinçle yerinden doğruluyor ve bana eliyle gel gel işareti yapıyor. onun o ölüme yaklaşmış yüzünden korkuyorum. Ama yine de gidiyorum. Saçlarımı okşuyor usul usul. Benimle vedalaşıyor aslında. Birkaç gün sonra da ölüyor.
Geçen eski fotoğrafları karıştırırken denk geldim kendisiyle. Ve tuhaf derecede gittikçe ona benziyorum. Ruhu şad olsun.
daha sik kadar bebeyken bi tanıdığın köpeği patilerini omuzlarıma atmıştı. çok sevecen dişi, cins bişeydi. sonra fotoğrafımızı da çekmişler öyle köpekle poz verirken. fotoğrafı var diye midir yoksa yaşadığım korkudan mıdır bilinmez ben o anı hatırlıyorum.
Ağzımda oluşan yaraların acısını anımsıyorum.yemek bi tarafa su bile içemiyordum.yattığım yerde annemlerin sohbet ettiğini görüyordum.sonra teyzem bana muhallebi yedirmişti;o açlık da unutulmaz.içine konan dondurmayı gördüğümden yemiştim.işte herkesin bi zaafı var *
Anneme göre 20-22 aylıkmışım..düz hesap 2 diyelim.
