kendim için söylemem gerekirse, 2001 veya 2002, 9 ila 10 yaşları arasında falan, o aralar, kışın dondurma yenilmeyeceğine ve bulunulmayacağına ebeveyn ve büyüklerimiz o kadar inandırmış, kabul ettirmiş olacağından, nisan sonu ya da mayıs ortası, bakkalımıza gelen algidanın dondurma reyonunun dışarı konulması, çocuklar olarak en başta beni heyecanlandırırdı. yine de anne baba korkusundan yemeye çekinirdik. bazı çocuk arkadaşlar, bir taneden ne olacak sanki tarzında davranır alır yerdi dondurmaları. ben ise mal gibi yemezdim. belki de doğru yapıyordum. ama doğrusunu yaparken ne açıdan onu bilmiyordum. yani şöyle, bir yandan, anne babam doğru söyler deyip, hasta olacağımdandı, bir yandan da bir dondurmadan hasta olunur mu düşüncesi gelip karar verememe durumları. tabii bu dondurma en basit örneği. bunu niye anlattım, hem gülümsetti, hem de çocuk iken bu tip anıların, psikolojik olarak ilerde kalıntı yapabileceğini düşündürdü.
