bazen hatırlanmayan pişmanlıklardır.
yahu böyle çocukken etkilendiğin olay, korktuğun zımbırtı, en sevdiğin oyun, pişmanlık vb. şeyleri duyunca yada okuyunca hönk diye kalıyorum sözlük aklıma bir şey gelmiyor.
bir de durup dururken biri hadi bir şeyler yiyelim/alalım falan deyince de hönk diye kalırım.
çocukken oturduğumuz mahallede gelen geçen bütün kızların eteklerini açardım. anneme gelen şikayetler ve anacağızımdan yediğim kötekler bir yana, mahalleli ''bu çocuk büyüyünce kesin sapık olur'' yaftasını yapıştırmıştı. geçen gün yıllar sonra o mahalleden bir teyzeyle karşılaştım, bok var gibi tanıdı beni, seslendi, elini öptüm, nasılsın falan laflarından sonra ''ne oldu sapık oldun mu?'' dedi, ben dumur tabi. nasıl bir yaftaymış ki kurtulamamışım. içimde kalan tek pişmanlıktır o mini etekler.
ilkokuldayken mahalleden bir arkadaşım vardı. ayakları sakattı. yürüyebiliyordu, ama ayaklarını sürüye sürüye. bir gün mahalleden başka bir arkadaşım sakat olan arkadaşım için ensesine vurdukça hızlanıyor demişti. bende denedim. ben ensesine vurdukça hızlanıyordu. sonra bana dönerek çok acıyor yapma dedi. o kadar acı söylediki bu lafı, belki olayın üstünden 20 yıl geçti, hala yolda yürürken bu olay aklıma gelince aniden duruyorum. olayı bir düşünüp devam ediyorum.
babamın önüme sunduğu onca imkan varken ben ders çalışmamayı tercih ettim. diğer çocuklara uyup haytalık peşinde koştum. şuan daha farklı yerlerde olabilirdim. zararın neresinden dönersen kardır, uğraşıyoruz bakalım.
ilkokul ikinci sınıftayken sınıfta ki kızları öper öper kaçardık. şimdi ise o malum kızlarla otururken geçen yıllar açılınca insanın ister istemez yüzü kızarıyor. *
annenin eve süs olarak aldığı beyaz fil biblosunu kırdıktan sonra gizlice yapıştırmak. ulan annem 3 sene boyunca fark etmedi ya helal bana. sekiz yaşında büyük bir yetenek olarak kabul ediyordum bunu. galiba içten içe hala ediyorum. *
demir hırsızıydım ben. inşaatlara girer demirleri çalar sonrada çaldığımız demirleri demirciye satardık paralarla da yaz buz falan alırdık. ne yapalım aileden para alamadık hiç bir zaman.
bir gün yaşlı bir teyzenin oturduğu tek katlı bir ev vardı, onun kömürlüğünün çatısı alüminyum kaplıydı arkadaşım gaz verdi lan çok pahallı satalım, misket, taso, hatta bir ay kornet yeriz diye. söktük kömürlüğün çatısını sabahın köründe sonrada sattık. harbiden aldık kornetleri hatta taso için yediğimiz cipsi kusacak seviyeye geldik.
ama halen unutamıyorum bu çocukluk arsızlığımı babam duysa valla evlatlıktan reddederdi.
ilk okulda zeka geriliği olan bir arkadaşımız vardı, bir gün bana bir tane ikram bisküvi verdi. ben de önce kremasını yemek suretiyle bisküvilerini ikiye ayırdım baktım krema ıslak, yalanmış. Ben onu geri kapatıp en yakın arkadaşıma yesin diye verdim, o da pis boğaz hemen götürdü. çok pişmanım.
