öğretmenlik mesleği ciddi bir iştir; öyle her önüne gelenin olmaması gerekli, iyi bir eğitim gerekli. çocuk psikolojisinden anlamayan, bilgisi, kültürü, eğitimi sıfır olan öğretmenlerdi çocukluğumda ki... bunca yıl sonra karşılarıma çıktıklarında tonla küfür edeceğim öğretmenlerdi. evet saygım yok benim, kız ve erkek öğrencinin kıyafetlerini değiştirip okulun bahçesinde tur attırana, saygım yok benim yazıladan 100 notunu aldı diye sevinen öğrenciyi tartaklayana, tamam sevinme diyen bir öğretmene hiç saygım yok. hatırlıyorum burnum kanamıştı 2. sınıftayken, şişko öğretmen gelip bu ne hal, pis naraları atarak sınıfın ortasın rezil etmişdi, küçümsemişdi. hayır küçüktüm anlamıyordun neden yaptığını şimdi çok iyi anlıyorum. ailesi arkasında olmayan, cahil ailelerin çocuklarına yapmadığını bırakmıyor. küçücük ellere kına yaptın diye acımasızca vurabilecek kadar rezil bir insan. başka bir arkadışımın kafasını duvara vuracak kadar gaddar bir insan. şımarık, hoppa, mal gibi kızları şımartıp pasif olan öğrencilere elinden gelen her kötülüğü yapan insan öğretmenliği bırak insan değildir. bu işler bu kadar kolay olmamalı! bu kadar sene sonra diyorum ki ben öğretmen olamam; zira kendimde o iyiliği görmüyorum, sinir anımda hareketlerimi kontrol edebileceğime güvenmediğim için. insan da biraz sorumluluk varsa, bunları düşünür, beynini yorar. bu yüzden gururla söylüyorum ben öğretmen olamam, bu hak benim değil, bu eğitim ben de yok, bu şefkat ben de yok! öğretmen olmak için heves atanlar da beş dakika düşünüversinler, acaba ben neyim, nasılım, uygun muyum, haklarını yer miyim, iyi iş yapabilir miyim diye lütfen düşünsünler, tabi vicdanları varsa...
29 yaşında bir öğretmen olarak benim de nefret ettiğim meslekdaşlarım.
neyse ki günümüzde çok azaldılar sayıca, artık öğretmenler eğitim ve öğrenci psikolojisinden çok daha iyi anlayan insancıl tipler çoğunlukla.
Haaa bu kez de günümüz öğrencileri pek bi yavşak, terbiyesiz, saygısız orası can sıkıyor işte!...
sıfat yapan ki'nin ayrı yazılmadığını bilecek kadar türkçeye saygısı ve hakimiyeti olan sözlükçülerin de olduğunu gösteren öğretmenlerdir.
saygılar bu tür dilbilgisi kurallarını üşenmeden öğrenene ve öğretene...
kekeme öğrenciye her Türkçe dersinde zorla metin okutturmaya çalışan, çocuk her seferinde kekeleyerek okuyunca sınıfın yavşak yavşak koro halinde güldüğü bu öğrencinin ağlamasından sadistçe zevk alan sınıf öğretmenlerinin mensup olduğu kuşaktır.
şimdi sesimi duysa o bayan sınıf öğretmenine(adını bile unuttum) şunları söylemek isterdim: hani o her ders ağlattığın kekeme çocuk var ya, önce kekemeliği yendi, güzel güzel konuşmaya başladı, sonra üniversite sınavında türkçe öğretmenliğini kazandı, sonra 2003'te fakülteyi bitirip atandı ve 7 yıldır türkçe öğretmenliği yapıyor.
ve nerde kekeme bir öğrenci görse senin yaptığının tam tersini yapıyor ve sınıfa şunu söylüyor önce: "bu çocukla kekeme olduğu için dalga geçen önce aynada sorsun kendine, ben insan mıyım diye"
orta okuldaki fenbilgisi öğretmenim ne öğretmendi ama özel ders alanları geçiren ödev yapmayınca döven bir öğretmendi sırf dayak yememek için ödev yapardık şerefsiz kadın.
çocuğun kişisel gelişiminde, dersi sevmesinde, ve yine o derste başarılı olmasında büyük rol oynarlar.
1. sınıftaydım ben ilk tokatımı yediğimde. yediğim dayağın sebebi: ders içinde birden fazla tuvalet izni isteyip dersi bölmek. ayakkabılarıma değecek kadar uzun bir önlüğüm vardı, * annemin el örgüsü yakalığım birde. öyle cılız öyle çelimsizdim ki üflesen uçacağım o derece. o güne dair hatırladığım tek şey yediğim tokatın hızıyla sendelemiş olmamdı. onun yerine ben utandım yediğim tokattan. okula, arkadaşlarıma ve öğretmenlerime yeni yeni alışıyorken arkadaşlarımın önünde yediğim tokat tüm şevkimi, hevesimi kırmış, olanlar beni utandırmıştı. ağlayamadım bile. tokatı yiyince hiçbirşey söylemeden bekledim bi müddet. sonra yanağımda 5 parmak izi yerime geçtim, okula da 1 hafta gitmedim. öğretmenimizin adı sevgiydi. ben de çok küçüktüm. ishal olmamın bedeli; yüzüme yapışmış 5 parmak iziydi. öğretmenimizin adı sevgiydi.. .
