karincalari buyuk bir kavanozda beslemek ve daha sonra onlari su dolu kovanin icinde bogmak. bak hatirladikca uzuluyorum. ne mallik arkadas. karincalar nasil cirpiniyordu anlatamam. bazen de karincalari kola kapagina dolduruyordum. gemi gibi yuzduruyordum kovanin icinde. kova da yogurt kovasi. ama normal boyutta degil. bilen bilir devasa buyuklukte. eskiden vardi. neyse yuzdururken titanik batiyooooor diye bagirik kola kapagini ters cevirip boguyordum bunlari. gerizekali. nasil etkilenmisse titanikten.cocukta degildim tam boyle ucuncu sinif falandim. cok aci cekiyorum. bi de utanmadan gomuyordum karincalari diger cocuklarla bi toren esliginde. tam bir manyaklik. tam bir delilik. anlatamam.
efendim küçüktüm daha 5.sınıfa gidiyorum herhalde o yaşlardaydım. babam okulun müdür yardımcısıydı. bir odası vardı. dersim bitince akşama kadar babamın çıkmasını beklerdim o odada babamla birlikte. bir gün babam öğretmenler odasına gitti ben odada dönen deri koltukla baş başa kalmışlığın verdiği heyecanla dönüyorum allah dönüyorum. neyse efendim. kapı çaldı içeri 8. sınıflardan bir öğrenci girdi. hastaymış karnı ağrıyormuş izin dilekçesi lazımmıs. bende dönen deri koltuğun bana verdiği yetkiye dayanarak hasta çocuğa izin kağıdı yazdım gönderdim. bu saf abimizde onu öğretmenine vermiş. hoca kıllanmış tabi kurşun kalemle yazıldığını görünce tenefüste babamın yanına geldiğinde tabii bende izin kağıdı yazdığım çocuğu görünce kantine fırladım. evde yediğim paparadan sonra bir daha ne dönen deri koltuğa bindim ne de izin kağıdını gördüm masada.
edit: izin kağıdı yazdığım abi burada yazıyorsa nolur beni bulma çok utanmıştım zaten bir anı olarak kalsın. zaten babam her defasında dalga geçiyor birde sen vurma düşene.
