küçükken hayal ettiğiniz şeylerdir, büyüdükçe boş gelir.
hep babamın bakkalı olsa derdim. Yaklaşık beş yıl sonra babamın giyim üzerine bir dükkanı olsun istedim. Mesela lcw. *
Şimdi ise sadece babam yanımda olsun, hep var olsun istiyorum. *
çocukken içimizde kalan, hep yapmak istediğimiz fakat yapamadığımız, elimize fırsat geçtiğinde de artık çok geç olduğunu anladığımız, çocukken yapılası şeylerdir. hayata dair iç burkan detaylar olarak hep içimizde bi yerde kalır. bunun tedavisi çocuğunuz olduğunda çok isteyip de yapamadığınız şeyleri onunla yaşamaktır.
(bkz: paten)
geçenlerde a-101'de çocuklar için ışıklı patenler görünce aklıma düştü ve 30 yaşıma aylar kala bu sporu hobi edinmeyi kafama koydum. şimdi hiç değilse boş zamanlarımda dışarı çıkmam için bir bahanem oldu.*
Birçok Türk erkeğinin çocuklukta sürmek istediği araçtır kamyon. O heybetli görüntüsü, gürültülü sesi, büyük direksiyonu. Ben de çok isterdim, hatta yolculuk esnasında arkadaki yataklarında yattığımı düşünerek uyurdum.
Seneler sonra, kamyon şoförü olamadım ama mühendis oldum. Bir tanıdığımızın kamyonunu da kısa süre olsa sürdüm. Çocuk gibi oyuncağımla oynadım yani.
baba sevgisidir. çocukken pek çok şeyi kaçırmana ve pek çok ukteye sebep olur yokluğu. maddi olarak sıkıntı yaşatmayan ama manevi olarak kırıntı bile vermeyen bir baba mesela. arkadaşların attıkları her adımda iyi veya kötü baba desteği görürken sen görmezsin. veli toplantılarına annen ablan veya abin gelir. her erkek çocuğu gibi futbolcu olma hayalleri kurarsın mesela. yeteneğinde vardır ama sırtını sıvazlayan bir baba yoktur ardında. açılış maçında herkesin ailesi kenardan oğluna bağırırken senin gözün kenara hiç gitmez, gidemez. herkes takdir etse bile hiç tatmin olamazsın. çünkü o takdir edenlerin arasında baba yoktur. sıkıntılar yaşarsın kolun bacağın kırılır destek beklerken ilgi beklerken "ben sana bırak bu işleri demedim mi" diye azar işitirsin. kırık kemikten/kemiklerden daha fazla acıtır. zamanla ağlayamazsın artık kaskatı olursun hislerin değişir adım adım.
yaş aldıkça uktelerde artar. okul yaşantın yukarılara doğru devam ederken gene aynı yoklukları çekersin. yediğin önünde yemediğin arkandadır ama manevi olarak kocaman bir boşluk yaşarsın. annen, abin/ablan destek olurlar sana ama hep bir şeyler eksiktir. hep "hadi oğlum yaparsın sen bunu" diyen bir rol model ararsın. erkek evlat için anne kadar önemlidir baba. belki daha fazla. ama sadece görüntü olarak değil babalık yapan bir baba. illa pozitif destek olmasına da gerek yoktur bazen. kızsa azarlasa biraz o bile iter seni alır gidersin. mükemmel yaptığın her işte de veya sıçıp batırdığın her işte de gözlerin hep sağındaki solundaki o boşluğa kitlenir durur. keşke dersin keşke kızsa bağırsa hatta tokatlasa ama yanımızda olsa.
hemcinslerim erkekler; eğer evlenebilmiş iseniz ve size bir veya birkaç çocuk bahşedilmiş ise onları, ailenizi dünyanızın merkezine koyun. kızın bağırın çağırın sevin okşayın. yeter ki yanlarında olun. sevgisiz büyüyen çocuklar hep eksik kalırlar. o evliliği ve o çocukları yaptı iseniz gereğini de yapacaksınız arkadaş ötesi yok. iyi yetiştirin güzel yetiştirin ama yanlarında olarak yetiştirin.
Annemle okula gitmek.
Evet maddi bir uktem olmadı çok şükür. Baba tarafında tek kız olduğumdan rahmetli dedem, amcam, annem, babam; kırmızı ayakkabı, barbie, sindy, süslü tokalar, boncuklar, çantalar... dönemimdeki kız çocuklarının isteyebileceği herşeyi aldılar. Öyle ki kimsede olmayan süslü püslü şeyleri babanem bulur getirirdi vs.
Ama ben hiç annemle okula gitmedim, ilkokulda hiç annemle kahvaltı etmedim, hiç önlükle görmedi annem beni, saçımı tarayamadı. O benim içimdeki eksikliktir.
Bir resmimiz var, o sene büyük ihtimalle kurban bayramına denk gelmişti 23 nisan. Annem heves edip folklor kıyafeti almış ama ben hiç sevmem ki folklor. hiç ekibe de girmezdim oflaya puflaya ekibin sonunda hocamla çift olup oynamıştım annem istiyor diye. Ama ezberlediğim şiiri sabah kalktığımdan itibaren 50 kere okumuşumdur evde. Anneme ezberlediğimi okuduğumu göstericem ya. defterlerimi gösterirdim annem görsün yazımı, resimlerimi diye.
O şimdi 51 yaşında bizde yaşayamadıklarını torunlarıyla yaşıyor, ama ben içimdeki eksiği neyle doldursam?
