Çocukluk oyuncaklarınızın çocuk olmanıza rağmen, büyüdün artık denilerek gözlerinizin önünde gelen misafir çocuklarına verilmesi kadar acıtmaz. Çocukluğumdan kalma bir tane bile oyuncağım yok. Çünkü hepsini evimize gelen misafir çocuklarına vermişti sevgili babacığım. Oyuncaklarımı dağıttığı çocukların da hemen hepsiyle akrandık. Piçlerin gözümün içine bakıp gülümseyerek ellerinde benim oyuncaklarımla evimizden gittikleri anlar hala gözümün önünden gitmez.
Derin hislerle bağlanıp sahiplendiğiniz, hayal gücünüzün destekçisi, miniminnak hayatınızı keyiflendiren, süsleyen değerlerinizin yok edilmesi hadisesidir, çok üzer.
Kendi kararınızla ayırıp vermeniz eyvallah ama sizden habersiz, size danışılmadan verilmesi sahiden iç burkar.
Eşşeek kadar olmama rağmen, çalışma odamda, oyuncaklarım var halâ.
En sevdiğim birkaç bebeğim, şakacıktan kahve ikram edip takdir aldığım fincanlarım, sevmelere doyamadığımız peluş oyuncaklarım, gaguş, beyaz ve çiko.
Babamın şefkatle okuduğu solmuş, pörsümüş iki masal kitabı...
Kızkardeşimle tahta kaşıktan yaptığımız, gözleri faltaşı gibi açık, yelpaze kirpikli , al yanaklı bir köylü güzeli...
Evimin en kıymetli parçaları, dokunanı yakarım, bunu herkes bilir.
Daha kötüsü var.
bir kutu dolusu başka oyuncaklarımı ve barbie bebeklerimi annem çöpe atmıştı. Onlarca elbise, eşya, minik ayakkabılar... Ya yatak yastık bile yapmıştı yengem onlara. Bir gün geldim yok hiçbiri.
Hiçbir şekilde abartmıyorum, hayatımda bana yapılan en büyük saygısızlıklardan biriydi bu.
Senin için çöp olan bir şey karşındaki için bir anı, bir değer aslında. Gerçekten kızgınım. Neyse.
Nasıl anlatsam boğazım düğümlendi bak.
Yu-gi-oh!! Kartlarım mı desem yoksa raviel lord of phantasm figürüm mü desem ne desem ki hepsini dağıtmışlar.
Geriye kalan tek oyuncağım beyblade'den hatırlayacağınız bir beyblade var,hani dünya turnuvasında amerikan takımının oyuncusu zenci elemanın sahaya basket topu atarak kullandığı,en dış kısmında fazladan denge halkası olan beyblade.
Daha neler neler var,bizimkilerle günlerce konuşmamıştım bu yüzden.
Ahımı aldınız ahımı!!!
Çocukların eşyalarını paylaşması gerekiyor. Paylaşmama hakkı olduğunu düşünmediğim gibi hiç olmazsa bu hakkı ben vermem. Ancak, bence, paylaşmanın yetişkin tarafından öğretilmesi ve çocuk tarafından eyleme geçirilmesi gerekiyor. Biz özel eğitim gören öğrencilere gönderiyoruz eşyaları çünkü çorabında küçücük delik olması otizmli bir çocuğun aşılamaz şekilde içine kapanmasına ve dışlandığını düşünmesine yol açıyor.
Ufaklığın içimizin gittiği yeni kıyafetlerini kutuya attığını biliyorum. Henüz giymediği ama çok heveslendigi eşyalarını yine verebiliyor. Çoğu peluş oyuncağı ve daha mekanik oyuncakları yine başka çocukların oyuncağı. Her sene oturup bunları özenle ayırıyor. Hem sonrasında eşyaları için biz hesap vermemiş olacağız hem de o sahip olmanın öyle çok önemli olmadığını anlıyor.
Bana sorarsanız bunun böyle olması gerekiyor. Artık yetişkin olmuş çocukların eşyalarını izinsiz dağıtmanın hiçbir mantığı yok, zaten ağır hadsizlik. Sabah sabah farkındalık geliştirdiysek dağılabiliriz diye düşünüyorum.
