imkansız bir durum ama hayal edilince yapılacak olanlardır. kimi insan sevinçle karşılar, kimisi siktiri çeker. yaşanılan çocukluğa bağlı olarak değişen durumdur.
kucağa alıp sevmek.* sanırım beş* yaşındayken çekilmiş bir fotoğrafım var koca koridoru koşup salona daldığım anda çekilmiş. ağzı açık sırıtıyor minik bir kaç diş gözüküyor, yüz bembeyaz kıvırcık saçlarda bir o kadar simsiyah, eller yanda baş hizasında yumruk yapılmış halde, gözler yere bakıyor. kendini beğenmiş miyim ben? diye sordum kendime evet. küçüklüğümden bahsetsem de o benim. kendimi övüyorum gibi hissettim. ayrıca insanın küçüklüğünü kucağına alıp sevmesi, garip. bunun şöyle bir nedeni var, sevgilim* küçüklüğümü çok sevmişti böyle bir bebeğimiz olsun derdi. ona bir lakap bile taktı. bazen bizimle olurdu, neşelendirirdi. artık küçüklüğüm olduğu unutulmuştu olsa olsa oğlumuz olurdu.
peşin not: şizofren değildi. bende iyiyim çok şükür.* şaka bir yana bu özel bir şeydir, hem normal hem özel. bunu öyle sanıyorum ki sadece birbirinden uzakta olan çiftler tam anlamıyla kavrayabilirler.
akıllı ol ders çalış, saçma sapan kızlara aşık olma, yapacağın işleri erteleme ve yapmak istediğin herşeyi yap, kendine güven, ablanın ve başka insanların seni ezmesine izin verme, kavga etmekten dayak yemekten korkma, sakın kendine acıyıpta bir kenara geçip ağlama, kır ve yık ortalığı seni üzeni sen daha çok üz, bir işi yapamıyorum diye hemen vazgeçme daha çok uğraş ve son olarak; çocukluğunu sonuna kadar yaşa ki anlatacağım çocukluk anılarım olsun! derdim. sonra çocukluğumu biraz hırpalar onunla arabacılık oynardım.
çocukluğumuz nereye giriyor ve biz ona hangi kapıdan ne yapıyoruz
kapıyı çalabiliriz , kapıdan el sallayabiliriz , kapıyı kırabiliriz , kapıdan yakacak yapabiliriz.
ona sıkı sıkı sarılıp dururdum herhalde. arada öperdim felan. hasret giderirdim. ben çocukluğumu çok özledim.
sonra bi koli (bkz: probis), istemediği kadar (bkz: capri sun) meyve suyu, bi o kadar da (bkz: tüplü çokokremi) önüne yığardım. kusana kadar ye derdim herhalde.
