ilk kez 6 yaşında kumsalda görmüştüm onu. tüm sevimliliğiyle kumda oturmuş kumdan kaleler yapıyordu. o kadar tatlı bir suratı vardı ki, hemen yanına gittim. işine konsantre olmuş dünyayı umursamaz bir iş adamı gibi ciddiydi. önce biraz izledim onu, beni fark etmesini bekledim. oysa o sadece bir kez başını çevirdi, bana baktı ve büyük bir özenle kalelerini yapmaya devam etti. orada değilmişim gibi!
şimdi bile bu tavrının beni ne kadar sinir ettiğini hatırlıyorum. hızla ayağa kalkıp tüm gücümle kalelere savurduğum tekmelerim gözümün önüne geliyor. küçük şımarık bir prensestim ben ve o benimle ilgilenmeyerek çok büyük bir kabalık yapmış, bu hatasını da kaleleriyle ödemişti.
tekmeyi savurduğu gibi kaçmaya başladım tabi. kahkahalar atarak kaçarken, aslında ne kadar korktuğumu hatırlıyorum. uzun sayılabilecek bir kovalamanın ardından sonunda beni yakalamıştı elbette. o zamanlar bile güçlü olan kollarıyla bana dokunduğunda panikten ayağım kaydı ve kendimi kumların üzerinde buldum. dizim acımıştı. başımda dikilmiş ''işte şimdi yandın sen'' diye tekrarlıyordu.
onu üstümden iterken, yıktım çünkü beraber yapalım istemiştim, dedim ve başımı önüme eğdim. çok üzülmüştüm.
birkaç saniye sessizlik oldu. gözlerimi kaldırıp tekrar ona bakınca, dünyanın en güzel gülümsemesini gördüm. koyu sarı saçlarıyla masallarımdaki prensler gibiydi.
beni elimden tutup kaldırdı. beraber çok güzel kaleler yaptık. denizin dalga sesleri arasında, öncekinden çok daha güzel kalalerimiz oldu... ben bazen gizlice onu izledim. onu yanağından öpmeye karar verdiğim gün, onunla tanıştığım gündü. onunla evlenmeye karar verdiğim gün de o gündü. pembe gelinlik giyecektim, onu da damat yapıcaktım. hepsini aklıma koymuştum. çünkü ona aşık olmuştum.
