tanım : çocukluk arkadaşının sonradan yumuşamasıdır.
küçükken mahallemizde fatih diye bir arkadaşımız vardı, o da bizden farksızdı, normaldi, beraber göt kazmaca oynardık, muçi oynardık, maç yapardık, çocukluk ya, birbirimize pandik dahi atardık. "vay ibneler!" demesin kimse, pandik atmamış ve yememiş çocuk süt çocuğudur efendiler!
her neyse, iyi hatırlıyorum, bu fatih fenerbahçeliydi, ben galatasaraylıydım, anlaşamazdık pek.
hatırlıyorum, hafif peltekti bu fatih... konuşurken ufaktan kekelerdi... ilkokulda türkçe dersinden kırığı da vardı, kelimelere ekleri pek getiremezdi bu yüzden teşekkürü falan kaçırmıştı.
aradan yıllar geçti, büyüdük, arkadaşlarımıza pandik atmayacak kadar büyüdük. derken bir gün yolun karşısında gördüm, dikkatimi çekti "lan arshil, bu fatih değil mi lan!" dedim, yıllar geçmişti nihayetinde, değişmiştik, değişmişti o da... sonra yaklaştım, arkası bana dönüktü "fatih" dedim, döndü arkasını, "ayy arshil sen misin" dedi, "lan nolmuşsun sen öyle" dedim, "büyüdük işte ya" dedi.
kaçarak uzaklaştım, büyürken yumuşamış totoş...
küçükken attığımız pandiklerin etkisinde kalmış, hoşuna gitmiş köftehorun demekki, hiç çaktırmamış. sonrasında yetmemiş belliki...