dayak yiyerek büyüyen çocuğun ezik bir yetişkin olarak büyümesine sebep olur. babadan ve aile kavramından nefret etmesine de neden olur. o psikolejiyi atlatamadığı taktirde şahsiyet kazanması çok zor dur.
çocuk keyfe keder dövülmeyeceği gibi, yaptığı hatadan dolayı dövülüyorsa bu da çözüm olmaz.
konuşup izah ederek çocuğa yaklaşım göstermek ona katkı sağlanmış olur.
dayak ve hakaretle çocuğa yön vermeye çalışmak psikolejik sorunlardandır.
Çok sert ve despot bir “muharip subay” ın evladıyım. Babam hayatında bana bir fiske vurmuş değildir, keza emrindeki askerlere de öyle davrandı. Zaten emekli olmasının üzerinden neredeyse 20 sene geçmesine rağmen kendi camiasında “baba” lakabıyla anılmasının da başka açıklaması yok.
Amma ve lakin dışarıda ettiğim hiçbir kavgaya babam ne karıştı ne de bunla ilgili bana tepki gösterdi. Tek sözü “dayak yersen ben dayak yedim diye eve gelip bana sızlanma, dövdüm diye de övünme. Yemeden atmayı öğrenemezsin.” Oldu.
Yukarıda da yazdım. Baba dayağı özgüven getirmez aksine kaybettirir.
Ama anne dayağı candır. O terliği kafasına yemeyen anlayamaz bunu. Bizim jenerasyon annesi döverken “anne” diye ağlayan jenerasyon o yüzden iyi bilir bunu.
Tam tersi aslında. Baba dayağı işe yaramaz. Zira biz “baba atadır el kalkmaz” fikriyle büyütüldük. O yüzden ters teper. Baba dediğin dışarda dayak yiyen çocuğu “niye dayak yiyip eve geliyorsun” diye gazlar aksine.
