devletin, evlenecek çiftlere psikolojik test yapmasının gerekliliğini kanıtlayan anne babadır. geleceğin ruh hastalarını yaratmanın gereği yoktur.
hatta testi geçemeyenler kısırlaştırılmalıdır.
muhtemelen kendi anne ve babalarından öyle görmüşlerdir. aslında vicdanları sızlıyordur. psikolojik olarak savunme mekanizması devreye girer. yani, çocuğu aşağılarlar ama kendi kendilerini "annemizle babamızda bizi aşağılardı ama bakın biz iyi insanlar olduk." diyerek rahatlatmaya çalışırlar.
-yaşlandıklarında, çocuklarından hakaret dolu sözler duyması muhtemel anne babadır.
-ileride kendi çocuğuna piç muamelesi yapacak anne-baba adayı olan zatın ebeveynidir.
bok gibi çocukluk geçiren, iğrenç egolarını kendi doğurdukları çocukla tatmin eden anne babadır. aslında suç onlarında değil ebelerinin dedelerinindir.
Ebeveynlerin rahatlıkla zamanında kendi anne-babalarından gördükleri şiddetle büyüdükleri için hiç yanlış görmeden ocuklarına muhtemelen rahatsızlık duymadan uyguladıkları söylenebilir.Kişi çevresinden gördüğü modeli olayı kendi nesillerine de aşıladığı için çocuklarına da büyük bir olasılıkla rahatlıkla vicdan azabı çekmeden uygulayabilmektedir.Ve çocuklarınında kendi gücünün yettiği kişilere bunu uygulamasına ortam oluşturmaktadır.
şiddetin çocuklar üzerindeki en basitinden etkileri neler olabilir;
1. Çocuklar üzerinde en başta depersonalizasyon bozukluğu geliştirirler. yani çocuk gördüğü fiziksel şiddetten kurtulmak için geliştirdiği savunma mekanizmasıyla kendini oradan soyutlar 'şu anda ben burada değilim' ya da 'ben bunu yaşamıyorum' diyerek kişi kendini gerçek hayattan soyutlamaya başlar.
2. çocuk şiddet uygulayıp sonra gel yavrum seni biraz seveyim diyen anne-baba modeli ile karşılaşınca ileriki yaşlarda evleneceği kişide ona ne kadar şiddet uygularsa vaya ondan ne kadar uzak dursa da aldatsa da o elbet bir gün beni yanına çağırıp beni sevecek umuduyla ondan asla ayrılmayacaktır.Ve bu onun hayatını tümden mahvedecektir.
3. çocuk daha küçüklüğünden itibaren içine kapanık, pısırık herkesten zarar görmekten korkacaktır. büyüdüğünde bile yolda karşısına bir grup çıksa korkmaya başlayacaktır. ya da en ufak işi bile yapma cesaretini kendinde bulamayacaktır.
Ve bunlardan dolayı kendini suçlayacaktır.Ancak asıl suçlanması gereken kişinin kendisi değilde anne-babası olduğunu ancak göreceği terapi ile fark edecektir.Ve maalesef bundan dolayı bir süre ailesinden nefret edip onları görmek bile istemeyebilmektedir.
arkadaşımın yıllarca gözümün önünde maruz kaldığı muamele.annesini, babasını defalarca uyardım en azından bunu öbür arkadaşlarının yanında yapmamaları konusunda.
sonuç:annesinden nefret eden, babasını yok sayan, derslerinde başarısız, büyük bir özgüven eksikliği içinde olan, kendisini saçma sapan konularla ispatlamaya çalışan silik bir arkadaş.
çocukların kendilerine olan güvenini azaltan ailedir. Bu ailerle türkiyede çok karşılaşılır. Belkide toplumun düzeni bu yüzden bozulmuş ve bozulmaya devam edecektir.
hayatın tüm stresini kendisine ait oyuncağı olarak gördüğü çocuğundan çıkaran anne babadır.
istenmez ama neredeyse 3 evden birinde vardır.
özgüveni eksik bir toplum olmamızın başlıca nedenlerinden biri olarak kanayan bir yaradır.
ayrıca ne ekersen onu biçersinini de unutmamk lazım.
daha sonra bizim çocuğumuz neden böyle ezik, kendinin farkında değil diye dövünüp, üst kat komşunun dimdik yürüyen adımları sağlam basan çocuğunu örnek gösterir, ebevynlerin doyum noktasına ulaşamamasıyla alakalıdır.
