yoruma gerek duymayan başlık aslında.. ama bir şeyler söylemek gerekirse de bu sözü söyleyen kişinin gazze'de 4 yaşında bir çocuk olduğunu, gerçekten de annesine yönelttiğini söylemek lazım.. fikret bila kaynaklı bir haber..
kendisine çocukları öldürmesini söylendiği için intihar eden bir askerin annesine yazdığı son mektupla eşzamanlı eşdeğerli eşacılı olması muhtemel kahır cümlesi.
daha hiç bir şeyden haberi olmayan o masum çocukların savaşın ne kadar içinde olduğunun bir kanıtı gibi cümle.koşup oynama gülücükler dağıtma zamanlarında ölümü bile kabullenmiş küçücük bedenler,kirlenmemiş tertemiz ruhlar.
alın size toprak, alın size savaş, alın size hırs ve kin. bu zamanda bu nefret nedir allah aşkına? neyin kavgasını yapıyorsunuz hâlâ 21. yüzyılda? hâlâ nedir istediğiniz. para hırsı mı insanların, bebeklerin, çocukların canına kıymanıza sebep olan? yaşamak için öldürmek mi gerekir illa ki? böyle mi yürüyor bu düzen? aklım ermiyor bazen bu hayata, insanların nasıl bu kadar acımasız olduğuna ! insan haklarından bahsedip insanları insan olarak görmeyen zihniyete lanet olsun! onlar çocuk, onlar senin silahından çıkan kurşunla ölmeden önceki bir saniyeye kadar bile o silahı oyuncak sanıyorlardı...
"yazık" denilesi durumdur. ama bu cümleyi sarfeden 4 yaşındaki melek için değil bu yazık.. ona, yalnızca 4 yaşında bir bebeğe kurşun atan zihniyetedir. yazıktır, çok yazık..
daha anne kucagında agzı süt kokan , kendini dahi savunamayan çocukların ; gözlerini toprak , petrol , mal , mülk bürümüş dünyayı sahiplenmek isteyen bir takım daha insan olmayı başaramış yaratıkların milyonlarcasının günahına girdigi , tepeden bakıldıkların da yaptıkların hakkaten acınası kişilikleri için üzülesi durumdur.anlatmak istedigim şu dur ki dünya malı dünya da kalır binlerce malın mülkün olsa ne olur bunca masumun canına kıydıktan , içindeki kahpeliği insanlar için kullandıktan , ardına dönüp bakmadıktan sonra insanlıktan ne nasip almıstır ki bu yaratıklar.
küçükken polisciliği , oyun silahı oyuncak gören gözleri pespembe umutlarla dolu gelecekleri için göz kırpan bu çocuklara yapılan zalimliktir allah onları hiçbir zaman affetmeyecektir.
terörün küçük beyinlerde yarattığı etkinin soruya dönüşmüş hali.
"acısız ölüm" istiyor garibim,
bilmiyor ki din için bu savaş
bilmiyor ki karşısında dünyanın sahipliğini üstlenen var.
sevmek varken savaşlar neden diye sormak ister aslında bu çocuk
ama yaşı küçük ve ölümü o kadar güzel kabullenmiş ki...
yani ölücem diyor da......
acısız ölüm istiyor bi tanem.......
değil.. önce tecavüz edip babasının önünde, sonra kulaklarını burunlarını keserek öldürüyorlar savaşlarda fırsattan istifade(!). ya da sokak ortasında annesinin kollarında esek kadar maganda kursunu kafatasını parcalıyor küçücük cocukların...
hala ısrarla bu dünyaya birilerini getirip kendinden bir parcanın da acı çekmesine göz yuman insanların varlıgına sasırıyorum..
filistinde kendisine oyuncak tahta bir tabancanın doğrulduğundan habersiz amerikan askerinin küçük çocuktan korkup onu öldürmesi durumuyla eşdeğer acıda. durmadan akan pıhtılaşmayan damar yaramız.
güzel bir günde insanın ağzına burnuna yüzüne işte insan bu diye sıçar bırakır. hem ağlarsınız, ağlayan insandır, hem o sorar, soran insandır. ama işte.
o kurşunu sıkanda insan işte.
ağzınıza burnunuza sçar bırakır o gün daha yeni merhaba demiş olsa bile.
küçüktür yavrum küçücüktür. o kurşunu sıkan insan müsveddesinin kalbi kadar küçüktür merak etme.
minik bir masumun tertemiz kalbinden çıkan, yemin ederim akşam akşam hıçkıra hıçkıra ağlatan minik temiz bir sorudur.
ona bunu sorduran kalpsizlerin allah belasını versin.
yeniden hayattın ne kadar değişken olduğunu ne kadar ikili oynadığını gösteren masum bir çocuğun çaresiz sorusu.diğerleri gibi vurulacağını biliyor ama onun dünyasında hainlik, şiddet ,adaletsizlik olmadığından kendisi için küçük kurşunlara gerek olduğunu düşünüyor.bir kez daha içimi acıtmış hatta yakmıştır.
okuyunca insanı çok hüzünlendiren, savaşın çirkinliğini belkide en kısa ve sade şekilde özetleyen cümledir lakin internet yüzünden benzeri pek çok hurafenin gerçek sanılması gibi bunun da gerçek sanılan bir hurafe olma olasılığı çok yüksektir. belki bir kitaptan alınmıştır bu cümle belki de biri bir blogda filan yazmıştır.
böyle düşünmemin nedenine gelirsek; öncelikle sözün hem anne hem de baba diye biten türevleri mevcuttur. sonrasında bu karmaşayı ortadan kaldırmak için olsa gerek sözün sonundaki o baba/anne kısmı kaldırılarak paylaşılmıştır defalarca internet ortamında.
yine önceleri bu sözü söyleyen çocuğun ölmediğinden bahsedilirken sonrasında belki olayı daha dramatize etmek için öldü diye anlatılmaya başlanmıştır hikaye. sorum şu; çocuk bu cümleyi kuruyor ve akabinde ölüyor... e pkei bu cümleyi duyan ve herkese anlatan o kişi o sırada ne yapıyor? nasıl kurtuluyor?
internetin en sevmediğim yanı insanları, uydurulan hikayeleri inandırması, ucuz dramlar, ucuz kahramanlar yaratması ve saçma sapan sözleri değişik değişik insanlara atfederek o insanların ömürlerini adadıkları ideolojileri -farkında olmadan- çürütmesidir.
örnek mi; lafa bakarım laf mı diye, adama bakarım adam mı diye (mevlana)
e hani herkese gel, ne olursan ol yine gel diyordu mevlana, kendisine mektup yazıp eleştiren ''sen kafirlere nasıl kollarını açarsın'' diyen adama ''sen de gel'' diyordu mevlena???
