her gün sıkılmadan yılmaz özdil yazılarını kopyalayıp yapıştıran, böylelikle yüce duygularını(!) cilalayıp, burjuva vicdanlarını rahatlatan; yaşadıkları toprakların gerçek acılarına onlarca yıldır yabancı concongiller belki lütfedip bu yazıyı okurlar da, bir köşe yazısı nasıl olur, anlarlar.
hatta belki sanal hafızaları hatırlar da iki damla yaş döktükleri, çoşkuyla manşetlere taşıdıkları, hazır olda gördükleri o çingene çocuğununu; kim bilir, belki utanırlar biraz.
umursanmadan, görmezlikten gelinerek yaşayan aykut ve onun gibi niceleri ancak böyle sevilir bu topraklarda, ancak böyle umursanır. yazık.
