Çocuk bu doğası gereği meraklı az biraz da yaramaz olacak. Yaramaz çocukları daha çok seviyorum çünkü keşfedilmemiş bir kıta gibiler. içlerinde bambaşka cevher çıkıyor.
sanki hiç çocuk olmamış, annesinin karnından 20 yaşında çıkmış birisinin beyanı. ya da sevgi görmemiş, nefretle yetişmiş, nefreti öğrenmiş ve onu uygulamak isteyen birisinin beyanı. bir insan zararsız ve kendisinden güçsüz bir şeyden nefret ediyorsa kesinlikle çok kötü bir insandır, katıksız or*spu çocuğudur ve uzak durulması gerekir, topluma karışmaması gereken tehlikeli canlılardır ve hapishaneye ya da tımarhaneye kapatılması gerekir. iğrençsiniz, bu sözlüğü mide bulandırıcı bir yer haline getirdiniz. kötü insanların ortak özelliği kendinden güçsüzü ezmeye çalışmaları, şerefliliğe değil güce tapınma, zarar vermek, öldürmekten zevk almak, kibir, ego, bencillik ve korku yayma fantezisidir.
şımarık ve arsız yetişmiş çocuklara katlanamama durumu.
kabahat bu veletlerin ana ve babasında. oğlum kızım ne yapsa yeridir zihniyeti.
bu veledler yüzünden ne tatil yerinde, ne uçakta, ne restoranda kafa dinleyebiliyoruz.
çocukluk masumiyetle eştir..aynı çocuklar içlerinde acımasız bi canavar da taşırlar..ikincisi çıkarsa karşına doğal olarak nefret edersin..ama dinle bi.. çocuklar bi sudur, aile ve yetiştiği çevreye göre şekillenir ve yolunu bulur..
Çok saÇma bir nefrettir. Çocuk lan bunlar hepimiz Çocuk olduk burada yani. hepimiz yaramazlık yaptık. 15-16 yaşlarına gelince adam olurlar merak etmeyin.
gerçek anlamda nefret ediyorum şimdiki şımarık veletlerden. bizde çocuktuk fakat şimdi yetişen nesil birer canavar.
toplu taşıma araçlarında, restoranlarda yanıma gelip salça olan veletleri her defasında terslerim kibarca. eğer laftan anlamıyorsa daha sert bir şekilde terslerim.
anası babası danası o anda yakınlarda olsun veya olmasın zerre farketmez. babasıda gelsin hıncını ondanda çıkarırım.
sonuçta ben sizin olmamış veletlerinize tehammül etmek zorunda değilim.
bir 85'li olarak; ben ve bizim nesil böyle terbiyesiz ve edepsiz yetişmedik. şimdiki ana babalar çocuklarını saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde yetiştiriyorlar.
sıçıp sokağa atmakla olmaz, takip edeceksin.
"e ama o çocuk, sende zamanında çocuk oldun" ya bi siktirgit lan. benim çocukluğum evliya gibi, peygamber gibi kalırdı şimdikilerin yanında.
evde, sokakta, kamu alanlarında; ciğeri çıkasıya bağıran, şımarık mı şımarık gerzek bir nesil.
annelerinin ve babalarının rahatlığı ise anlatılmaz görülür.
"e ama çocuk" e pezevenk sende anası babası değil misin? terbiye versene.
kaç tanesini terslemişimdir haddi hesabı yok. hele kız çocukları yine sevimli, bide çirkin erkek çocukları vardır şımarık, gürültücü.
vallahi onlar çocuk değil arkadaş, canavar.
şimdiki çocuklar anne babalarına bile saygısız, terbiyesizler.
minicik çocuklar babalarına ana avrat küfür ediyorlar. babalarıda analarıda gülüyorlar.
itiraf ediyorum... evet evet çocuklardan nefret ediyorum... tabiiki çocukların arasında büyümüş birisi olarak bu da en büyük hakkım olmalı demi yani...
iliklerimde hissettiğim duygudur. an itibariyle yaşadığım durumdur. evi, şehri hatta ülkeyi terketme sebebidir çocuk. özellikle de, işi gücü sadece bağırmak olan çocuklara duyulan nefret duygusu öyle kutsaldır ki, bunu hisseden hisdaşlarıma, burdan selam gönderiyorum.
çocuklardan çocuk oldukları nefret etmek psikopatlığı değildir bu. mutlak bir nefret değil yani. kişiye duyulan, geçici bir nefrettir ve duyguları bastırmaktan kaynaklanır.
genellikle yakınların çocukları olur bu nefretin muhatapları. çünkü bu çocuklar, çocuk sevgisini yoğun duygusallık kıvamında yaşayan dallama ebeveynleri tarafından şımartılmışlardır, bu bir.
pedagojiden alabildiğine uzak şekilde yalandan eğitilmişlerdir, bu iki.
dolayısıyla laftan anlamayıp her türlü hımbıllığı yapmaya açıktırlar, bu da üç.
aynı hımbıllığı yapacak bir erişkine yapılacağın aksine ebeveynleriyle dost,akraba vs. olunmasından ötürü şöyle keyifle ağzının üstüne çakılmaması ya da azarlanmaması gereken çocuklardır ayrıca.
işte insanın bunu yapma duygusunu bastırması, bu duygunun nefret şeklinde ortaya çıkmasına yol açar. doğaldır, insani bir duygudur.**
