ne idüğü belirsiz insan duygusudur. "duygu mudur lan bu?" diye yüzüne çemkirmemiz gerekilendir.
nedeni bilinmez. bazen sırf dikkat çekmek için(nasıl bir mantık ise bu) bazen de sadece salaklıktan dolayı içte oluşandır.
(bkz: bazen de kişi kendisinden bilmez işi) *
tamam, her çocuk sevilecek diye bir kural yokturdur. ama, her çocuktan nefret etme hakkı, hiç kimseye verilmemiştir.
hele ki, anasından küçük bir çocuk olarak dünyaya gelen hiçbir insana!
çocuklardan çocuk oldukları nefret etmek psikopatlığı değildir bu. mutlak bir nefret değil yani. kişiye duyulan, geçici bir nefrettir ve duyguları bastırmaktan kaynaklanır.
genellikle yakınların çocukları olur bu nefretin muhatapları. çünkü bu çocuklar, çocuk sevgisini yoğun duygusallık kıvamında yaşayan dallama ebeveynleri tarafından şımartılmışlardır, bu bir.
pedagojiden alabildiğine uzak şekilde yalandan eğitilmişlerdir, bu iki.
dolayısıyla laftan anlamayıp her türlü hımbıllığı yapmaya açıktırlar, bu da üç.
aynı hımbıllığı yapacak bir erişkine yapılacağın aksine ebeveynleriyle dost,akraba vs. olunmasından ötürü şöyle keyifle ağzının üstüne çakılmaması ya da azarlanmaması gereken çocuklardır ayrıca.
işte insanın bunu yapma duygusunu bastırması, bu duygunun nefret şeklinde ortaya çıkmasına yol açar. doğaldır, insani bir duygudur.**
iliklerimde hissettiğim duygudur. an itibariyle yaşadığım durumdur. evi, şehri hatta ülkeyi terketme sebebidir çocuk. özellikle de, işi gücü sadece bağırmak olan çocuklara duyulan nefret duygusu öyle kutsaldır ki, bunu hisseden hisdaşlarıma, burdan selam gönderiyorum.
itiraf ediyorum... evet evet çocuklardan nefret ediyorum... tabiiki çocukların arasında büyümüş birisi olarak bu da en büyük hakkım olmalı demi yani...
gerçek anlamda nefret ediyorum şimdiki şımarık veletlerden. bizde çocuktuk fakat şimdi yetişen nesil birer canavar.
toplu taşıma araçlarında, restoranlarda yanıma gelip salça olan veletleri her defasında terslerim kibarca. eğer laftan anlamıyorsa daha sert bir şekilde terslerim.
anası babası danası o anda yakınlarda olsun veya olmasın zerre farketmez. babasıda gelsin hıncını ondanda çıkarırım.
sonuçta ben sizin olmamış veletlerinize tehammül etmek zorunda değilim.
bir 85'li olarak; ben ve bizim nesil böyle terbiyesiz ve edepsiz yetişmedik. şimdiki ana babalar çocuklarını saldım çayıra mevlam kayıra şeklinde yetiştiriyorlar.
sıçıp sokağa atmakla olmaz, takip edeceksin.
"e ama o çocuk, sende zamanında çocuk oldun" ya bi siktirgit lan. benim çocukluğum evliya gibi, peygamber gibi kalırdı şimdikilerin yanında.
evde, sokakta, kamu alanlarında; ciğeri çıkasıya bağıran, şımarık mı şımarık gerzek bir nesil.
annelerinin ve babalarının rahatlığı ise anlatılmaz görülür.
"e ama çocuk" e pezevenk sende anası babası değil misin? terbiye versene.
kaç tanesini terslemişimdir haddi hesabı yok. hele kız çocukları yine sevimli, bide çirkin erkek çocukları vardır şımarık, gürültücü.
vallahi onlar çocuk değil arkadaş, canavar.
şimdiki çocuklar anne babalarına bile saygısız, terbiyesizler.
minicik çocuklar babalarına ana avrat küfür ediyorlar. babalarıda analarıda gülüyorlar.
Çok saÇma bir nefrettir. Çocuk lan bunlar hepimiz Çocuk olduk burada yani. hepimiz yaramazlık yaptık. 15-16 yaşlarına gelince adam olurlar merak etmeyin.
çocukluk masumiyetle eştir..aynı çocuklar içlerinde acımasız bi canavar da taşırlar..ikincisi çıkarsa karşına doğal olarak nefret edersin..ama dinle bi.. çocuklar bi sudur, aile ve yetiştiği çevreye göre şekillenir ve yolunu bulur..
