Çocukken bir şeye ulaşmak kolay değildi. Ayakkabı mesela. Öyle kafana estiğinde, istediğinde alınan bir şey değildi. Ya okula başlarken, ya bayramda alınırdı.
Kırmızı rugan bir ayakkabı istemiştim bayramda. Önce almamıştı annem, sonra hadi gel alalım demişti... Almıştık o bantlı kırmızı rugan ayakkabıyı. başucumda uyurken görmek için kutusunun üzerine koyduğum o kırmızı ayakkabı...
Heyecandan uyuyamamıştım gece.
şüphesiz tarifi heyecanı başkadır. bende, babam bana evin içinde gezeceğim aküllü değil ama pedallı oyuncak araba almıştı. annem aküllü patlar diye aldırmamıştı canım annem. bıraksalar oyuncak arabanın içinde uyuyacaktım, her şey çok güzel olacak filminde altanın abisine dediği gibi.
yeni alınan şeyi uykusunda şeytanlar saklamasın diye kendince koruma altına alan bebe eylemi. sevgi göstergesi bir de. bu ''herhangi bir şey'', gerçekten de herhangi bir şey olabilir dışarıdan bakıldığında. bardak, çanak, çömlek, anahtarlık, basket topu, ayakkabı, pantolon vs. çocuk tarafından değer veriliyor olması kâfi. o şeyle aynı yatağı paylaşıyorsan seviyorsun kardeş.
Çocukken var mıydı bilmiyorum ama şu an var böyle bir huyum. Yeni olmasına gerek yok manevi olarak değerli olması yeterli. Yatağımın köşesinde gözümün önünde duruyor kaç gündür.
