Bir insan için her şeyi yapmaya çalıştığımda, neticede sadece o insanı doyumsuz yaptığımı farketmem ve bu aşamadan sonra artık geriye dönüşün mümkün olmaması.
Benim çocukluğumun kendisi kırıktı... hergün kasvetli geçerdi... sadece hayatın geçip gitmesini beklerdim... sago'nun da dediği gibi: "kapıma vardılar ellerinde güllerle... işlerine gelmeyince vurdular aynı güllerin dikenleriyle" geçmiyor hayat malesef... erken yaşlandım ben... erken yaşta siyasete atıldım... halada siyasetten zevk duyuyorum... ama dediğim gibi erken yaşlandım... hala yaşlanıyorum... yaptığım hemen hemen herşeyden utanıyorum... kısacası benim hayatım hayal kırıklığı zaten...
hediye atari almış dayım süpriz yaptı oturduk bir el oynamadan hemen cortladı ertesi gün dayım aldığı yere gitti yeni atariyle gelmisti daha dandik satanın elinde bu kalmış vay şansıma demiştim.
bir de yine dayım birgün playstation almış gelmiş ikinci el arkadaşı satıyormuş fazla kullanmamış. 3-5 gün iyi bir oynadık. sonra arkadaşı geri istemiş vazgeçtim gel paranı al diye hevesim kursağımda kalmıştı.
benim için annemin sadece et ve kemikten oluştuğunu anladığım zamandır. bipolar bir annenin oğlu olarak travmalarla dolu hayatında kendine sığınacak liman arayan küçük bir kayık gibiydim. her hata yaptığımda her tökezlediğimde aradığım, gitmek istediğim liman aslında her hipomani nöbetinde hayatını mahvettiğimi iddaa edip beni bir kenara atan annemdi. annem vardı, benimle konuşuyordu ama ona hiç sarılmamış olduğumu farkettiğimde ağladığımı hatırlıyorum. ve ağladığım için hunharca dayak yediğimi hatırlıyorum. beni asıl yaralayan ve de en kötü hissettiren şey atakların son bulduğu günlerde sanki bir şey olmamış ve biz çocukları için çırpınan bir kadınmış gibi bir karaktere bürünüyor oluşudur.
birkaç senede bir yaşadığım döngü olduğu için hayal kırıklığım aynı zamanda hayal kırıklıklarım!
286 işlemcili bir pc vardı evde (1992) ve arkadaştan wolfenstein 3d oyununun disketini almıştım.neyse eve gelip disketi disket sürücüye yerleştirmiş (3.5 luk sürücüyü yeni almıştım ve gururluydum) sonrada oyunu 42 mb lık (evet yanlış okumadınız megabayt) harddiskime yüklemiştim.sonrası ise evlat cısı gibi koymuştu zira oyun en az 128 kb vga uyumlu ekran kartı istiyordu bende ise dandirik monochrome display adapter vardı.doğal olarak oyun çalışmadığından yaşadığım hayal kırıklığı büyüktü.
yaşamaktan aşırı zevk aldığım şehirden, bağnazlığın, iticiligin, soguklugun nirvanaya ulaştığı şehre taşınmak.
abi resmen mal gibi kaldım ya. noluyor la bile diyemedim yani. siz siz olun şehir değiştirip ortalığın ağzına sıçacaksanız ya çocuğunuz küçükken yapın ya da hiç yapmayın.
Algida dondurma dolabının önünde bana cornetto almasını bekleyen annemin kalem dondurma alması.
Evet 5-6 yaşımın en büyük travma sebebimdir.
Vicdansız diye ağladığımı hatırlatıyorum.
Ama o zaman annemin cebinde sadece ekmek alacak para olduğunu kavrayabilecek düzeyde değildim malesef canım benim *
Şey ya babam şehir dışında annemde bir şirkette çalışırdı daha dört beş yaşındayım ilgiye muhtacım ama sagolsunlar benle o kadar ilgilenirlerdi ki her gün anne yanımda kal diye ağlardım. Hayır yani ne boksa bu şirket felan da bir balta yaramadı çocukluğum boşuna gitti. Onlar yüzünden hayal kurmaz oyun oynamazdım. Kahramanın da yoktu. Yalnız bir kız cocuguydum hala değişen bir şey yok.
olm annem bi gun profiterol yapicaktu cok mutluydum o mutlulukla aşşagı indim dısarda aksama kadar oynadim sonra aksam eve gidince bi baktim abim tüm profuterol haklarimi yemis sanirim 2 gun boyunca aglayi 3-4Ay felan da abimle konusmamistim hala da hatırlayıp üzüluyorum.
6. sınıftaydım, birini sevmiştim. En büyük hayal kırıklığım budur. Başka da büyük hayal kırıklığı istemiyorum diye sanırım bir şeylerle ilgili hayal kurmayı bıraktım.
küçükken babamın kardeşlerimle bana para verip karşılığında 3 sepet tarladan çilek toplamamızı istemişti. Çocuk aklı 9-10 yaşındayız aldık paraları ama tarlada dağıldık akşama kadar toprakla suyla oynadık akşama parayla bakkala gitme hayali kurduk ama çilek toplamadık babamın dediği kadar.
Sonra babam akşam geri geldi baktı 1 sepet bile çilek yok. Bize verdiği paraların hepsini geri aldı bide üstüne fırça attı. 40 yaşındayım hiç unutamıyorum o hayal kırıklığımı.
Ben on yaşındayken kanser hastası olan dedemi annemle ziyarete gitmiştik .. o zamanlar ziyaret odaları vardı .. annemle dedem sohbet ederken bende odada uçan bir kelebeği öldürmeye çalışıyordum çünkü dedemin onları hiç sevmediğini bilirdim.. hep öldürürdü sonra aniden o daha çocuk kalbimi hic kırmamis olan dedem bana bağırdı .. cani misin sen dedi .. öylesine doldu ki gözlerim ben sadece ona iyilik yapmaya çalışıyordum diye için için büyük hayal kırıklığna uğradım.14 gün sonra dedem vefat etti ve öleceğini zaten biliyormuş doktorlar ümit yok demişler sadece biz cocuklar bilmiyorduk iste .. annemin bana bunu anlattığı gün dedeme olan kırgınliğim bitti ve cok iyi anladım onun bana neden kızdigini.
8. sınıfta hoşlandığım bir kız vardi, sınıfın ve okulun en çalışkan, en güzel kızlarından biriydi. ben de o aralar caliskandim ama en haylaz çocuklardan biri de bendim. okulun en çalışkan öğrencilerini geziye götürmüşler ama beni goturmemislerdi, hoşlandığım kız ogretmenlerle konuşup bigman'ı da alalım demesine rağmen almamışlar, sevmediğim çocuklarla gitmişti güzelim kiz. tabi sonra bunu gurur meselesi yaptım. hoşlandığım hanım fen lisesi ben ondan sonra ki en yüksek liseye gitmiştim sonra müdür ve öğretmenler göt olmuşlardı tabi.
Şirinler'i izledikten sonra "uslu bir çocuk olup kollarını bağlarsan şirinler'i görebilirsin" diyen şirin babaya inanıp onları hep beklemem, 23 yaşındayım öğretmen oldum hala bekliyorum. Saygılar şirin baba.
bitane oyuncağım vardı maymun küçüktüm 4 5 yaşında onsuz uyumuyotum diye annem onu attı bunu bana kendisi 20 yaşında söyledi şuan 24 yaşındayım ama travma yaşımıştım brader.
istiklal marşını okumak için yarışma vardı. Her sınıftan 2 kişi seçiliyordu. Birincisi belliydi zaten. Şeyma, sınıfın en ineği. Ikinciyi seçmek için kendi aramızda seyapiyorduk iste hoca beğenecekti falan filan. Herkes seni alacak hoca falan gaza getirmisti ama sonradan diğeri seçilmişti okumak için. Valla en buyuk hayal kırıklığım buydu sanırım başlığı okuyunca aklıma geldi birden. Hüzünlendim bak.
