Mahallenin delisine kahvaltı tepsisi götürüyordum. Adamdan çok korktuğum için tepsiyi merdivenin basamaklarına koyup kaçıyordum hemen. Zararlı sayılmazdı aslında ama bizi çok korkuturdu.
Hikayesi ise şöyleydi : matematik öğretmeni bu adamcağız bir yangında karısını ve üç çocuğunu kaybediyor.
Sonra aklını kaybediyor. Her şeysiz sokaklarda yaşamaya başlıyor. Mahallede birinin garaj olarak kullandığı mağaradan bozma bir yerde uyuyordu geceleri.
Çok ilginç ve unutamadığım kısım ise şu ; biz çocuklar sokakta oynarken bize hep bir şeyler söylerdi ve genellikle " deprem olur , zelzele olur " derdi. 99 depremi oldu işte o yıllarda. Bunu hiç unutamam. Adamcağız coktan hakkın rahmetine kavuşmuştur sanırım. Umarım aklına ve ailesine de kavuşmuştur.
Edit : adamın adı kemal ' di ve mustafa kemal atatürk ' e çok benziyordu. Aşırı benziyordu.
annemin köyüne gittiğimde hem de ılık bir iklim varken , eğer bi buzağı doğmuşsa, uyurken , uyuyanın üzerine kar yağar düşüncesiyle evden battaniye alıp üzerine örterdim. elimden gelse tüm ineklere örtecektim de azıcık kaçarlardı ahırın diplerine doğru yetişemezdim. buzağı ise orta yerde olurdu ahırın dışında, fırsat bu fırsat diye arkadaş olmaya çalışırdım işte böyle elden geldiğince.
Asfaltta denk geldiğim karıncaları toprağa bırakmak, toprakta yiyecek bulup karnını doyuracağını öngörmek sonra da güç kuvvet kazanıp kendine bir yuva yapacağını düşünmek bunlardan biri.
Daha büyük iyiliğim ise karınca yuvası arayıp bulunca kenarına konuşlanıp karıncaları izlemek, yalnız yürüyenlerin yanına başka yalnız bir karınca bırakarak onları tanıştırıp arkadaş olmalarına vesile olduğumu düşünmek.
yuvasından uzaktakileri dolmuşçuluk oynayarak son durak olan yuvanın ağzına bırakmak, bıraktığım yeri beğenmeyip şok geçirerek oraya buraya kaçışanlara ceza verip uzaklara biraz ekmek kırıntısıyla sürgün etmek (bu iyilik değil kötülük olarak düşünülebilir ama bu sayede evlerinin kıymetini anlayacaklar ve bu onlara yaptığım bir kıyaktı aslında.).
evden ekmek alıp yuvaya doğru yol alanların sırtlarına canları sertlikten yanmasın diye ıslak dudaklarımla ekmek kırıntılarını yumuşatıp bırakmak.
Çok büyük olupta yuvalarına sokamadıkları gıdaları, müdahale ederek daha küçük boyuta getirmek.
kalabalık oldukları zamanlarda ve düz bir sıra halinde yürüdüklerinde güzergahlarının üzerine ekmek kırıntıları bırakıp onlara süpriz yapmak.
ilkokuldayım. Akşamları annemle okula gittiğimizde onlar dersteyken ben de koridorlarda takılırdım. Bahçede oynardım. Gel zaman git zaman bir tane hizmetli abiyle arkadaş oldum. 2ye gidiyor olabilirim belki 3. Uzun boylu, hafif turuncu saçlı bir abiydi. Baya da sevmiştim onu. Bir sure sonra hep onunla takılmaya başladım annemi beklerken. Ben de yardım edeyim diye temizlik yapmaya başladım onunla. Tuvaletleri bile siliyordum onunla beraber. O zamanlar da sut dağıtılırdı. Böyle koli gelirdi sınıfa. Hoca birer birer verirdi. işte yine dağıtılıyor. Bir baktım o abi girdi sınıfa. Geldi kendi sütünü bana verdi. Çok duygulanmıştım. Hala duygulanırım hatırladıkça. Yıllar sonra öğrendim ki o abi, saçları güneş gibi parlayan abi kanserden vefat etmiş. Bunu oğrendiğimde içimi hüzün kaplamıştı. Keşke daha fazla yardım edebilseydim. Mekanın cennet olsun güzel abim.
Tüm ramazan oruçlarımı tutup tutmayan sevdiğim bir ablama dua ile armağan etmemdi. (Allahım bu tuttuğum tüm oruçlar .... ablaya gitsin. Amin. Tekrar tekrar)
iyilik mi bilmiyorum ama hatırladıkça gülümserim, kaybolan kamlumbağam için( akvaryumdan çıkardım bi şekilde kayboldu) böyle bütün duaları okumuştum geri bulmak için, geldi de tosbağam.
