abalı adını verdiğim lahana bebekten bir an bile ayrılmayıp her yere kolundan bacağından tutup sürüklemem, en son elimde kafası kalınca kafasına ip bağlayıp sürüklemeye devam etmem.
Ilkokul beşinci sınıftayken, servisle eve dönerken ele ele dolaşan çift gördüğümde abi bakarmisin derdim bakar ise dunku daha guzeldi neden bugun bunla dolasiyordun derdim. Vay anasini ne serefsiz cocukmusum.
istanbul'a ilk gittiğimde, (daha 8 yaşındayım) evimizin hemen arkasından geçen tramvayı görünce, sabahtan akşama kadar onu izlemek. ebeveynlerimin beni araması hatta karakola gitmesi. hacı ne yapalım bursa'da tramway vardı da biz mi uzaylı görmüş masum köylü gibi şaşırdık. ilk defa görmüşüz daha çocuğuz dalmışız tramwaya sabahtan akşama kadar izlemişiz.
