Çocuğun birinin oyun oynarken kafasında tuğla kırmıştım allah affetsin şimdilerde çocuğu her gördüğümde vicdan azabından geberiyorum. Galiba ondan herşeyim kötü gidiyor.
geceleri komşunun balkonuna torpil atmak, karşı bahçenin çocukları ile savaşırken kafalarına iğrenç karışımlar fırlatmak, arı yuvası patlatmak, topun içine taş doldurup yoldan geçene vurdurmak, arkadaşla beraber abisinin tekel bayisini hacılamak, komşu bahçenin ağaçlarından yapılan vurgunlar ve daha neler neler...
şimdi düşündüm de iyi ki akşama kadar evde pinekleyip, tetris oynayan bir çocuk olmamışım. hayat şu an gözümde yeterince boktan, hiç yoktan çocukluğum kurtulmuş ulan.
ailenin ilk arabası için kan akıtmak gerekiyormuş (adetine sıçiim). bu yüzden arabanın alındığı gün baba bir de horoz almış gelmiş eve yarın sabah kesmek için. ama küçücük minnacık mirror buna assla ama assla izin veremezmiş. bu nedenle 4. kat balkonuna koyulan horozu tutup balkondan aşağıya atmıııış.
zavallı horozcuğun ise ayakları ne yazık ki kırılmış ve o iş(!) olmamış. baba horozu güya sahibine geri götürmüş iyileştirsin diye. sonra nolmuş bilinmez. benden habersiz kesin kestiler bişi.
sonuç: horozlar kuşmuş ama uçamıyorlarmış. amaç bir çocuk saflığındaymış ama sonu kötü bitmiş :(
Çocukken tabiki küçüktüm. Evin garaj kısmında kırlangıç yuvası vardı. Elimde uzun bir değnekle içinde kuş olup olmadığını merak ettim. Sopa yanlışlıkla yuvanın kenarına geldi ve birazı bozulmuştu. Hâlâ içimde vicdan azabıdır.
Daha sonra bir kuş yuvası yapıp içine yem bırakmıştım. Hâlâ kuşlara yem vermeye devam ediyorum. Kuşlar, umarım beni beni affedersiniz.
kedileri kuyruklarından yakalayıp başımın üstünde iki tur arttırdıktan sonra fırlatıp atardım. şimdi yaptığıma çok üzülüyorum. annem babam çok kızıyordu ama dinleyen kim? gizliden yapmaya devam ederdim.
Bir kedinin gözüne lastikle kağıt fırlatmak.
O an neden öyle bir şey yaptım ben de bilmiyorum ama sonrasında acayip pişman olmuştum, hala aklıma geldikçe utanırım.
