Biraz mesafeliydi. Kastetdiğim; anne-baba. Kendimi hep yalnız hissettim. Kendimle ilgili kararları hep kendim vermek, zorunda kaldım. Yalnızlığı hissetmek; gerçekten berbat bir hal. Düşmanımın dahi başına gelsin istemem.
ananem sevgi, diğerleri çalışma ve disiplin aşıladı.
fena bi şey çıkmadı ortaya.
idare eder.
tek köt tarafı ölmüş gitmiş ananeyi zaman zaman çok özlemek.
Hem gördüm hem görmedim. Hakli haksız ayırt edilmeden dayak yemisligim var annemden Ama ona da hak veriyorum tek başına hem annelik hem babalık yapmak tüm gün işte geri kalanda o işin stresiyle kadın başına benimle uğraşması haliyle asabiyet ve tahammülsüzlük yarattı annem üzerinde. Yediğim dayakları unutmam ama canı sağolsun annemin iyi ki var canımın içi.
annem beni çocukken ; kara oğlum, aptal oğlum, çingene oğlum ( haşa çingenelerden ) diye severdi. yıllar geçti hala anlamadım dışlandım mı, sevildim mi ?
Evet diyenlerin mutlulukla, hayır diyenlerin hüzünle yanıtladıkları soru.
Her çocuğun sevgi görme hakkı ve ihtiyacı vardır, bu konuda yetersiz olan insanlar ebeveyn olmasalar keşke, çocuklar ağlamasa, korkmasa, minik bedenlerinde ve ruhlarında travmalar yaşamasalar..
Çocukken sevgi gördüm hem de sevginin tillahını...
Oluk oluk aktı, sarıp sarmaladı her yanımı...
insanlara sevgi duymayı, paylaşmayı, merhametli olmayı, güçlü olmayı, o sevgi sayesinde öğrendim.
Hayata onunla hazırlandım, ilmek ilmek ördü beni...
Huzurla uyu baba...
Allah seni başımdan eksik etmesin anne...
iyi bir insan olmakla iyi bir ebeveyn olmak arasındaki fark idrak edildiğinde yanıtlanması gereken bir soru.
Sevginin pek çok türü ve tezahürü vardır fakat bana kalırsa sevginin zararlı olabilecek tek türü ebeveyn sevgisidir. Anne/babası tarafından cinsel istismara uğrayan bir çocukla, " normal " koşullarda büyümüş bir başkasının sevgi kavramları birbirinden tamamen farklı olacaktır. Toksik ebeveyn diye söz ettiğimiz bu ebeveynlerin olduğu ailelerde sağlıklı ve mutlu bir aile görüntüsü çizmek mühim olduğu kadar , bu ailelerin çocuklarında ebevenlerinin sevgisine ve bir gün onu eskisi gibi seveceklerine inanma ihtiyacı sarsılmaz bir savunma mekanizması olarak ortaya çıkar ne yazık ki..
Sevildiğine inanmak ve gerçekten sevilmek arasındaki fark, koca bedenlerimizin ardındaki o küçük çocuğu belki de sonsuza dek üzecektir.
Anneden evet babadan hayır. Hoş babadan da az buçuk hatırlanan şeyler var ama o kadar sarhoşluk anısı ve korkusu hatırlıyorum ki iyiler yok gibi oluyor.
He şimdi hepsi can o ayrı. Öyle yada böyle sahip çıkılan çocuklar olduk hep.
Okul çevremde hayır ama ailesel çevremde sonuna kadar evet.
Bir de şöyle bir şey var; babamın ailesi ve annemin ailesi çok farklı. Annemin ailesi ne kadar olumlu özelliğe sahipse babamın ailesi o kadar buz gibi sevimsiz insanlar.
