günler geçtikçe unutulan değerlerin verdiği hüzünle söylenilesi bir sözdür. Küçüklükteki ruh halimi hatırlıyorum da aile önemliydi, onlarla geçirilen zaman, herkesin aynı anda sofraya oturup ezanla orucunu açması. Yemekten bir süre sonra babamla camiye gidip bilmediğim teravi namazını 32 rekat boyunca içimden dua ederek kılardım. iftar programları izlenir, ruh temiz iç huzur dolu olurdu. Şu yaşta bile söyleyeceksem dede olduğumda demeye lüzum bile duymayacağım bir söz 'nerde efendim o eski ramazanlar'.
abimin sabah kalkıp mısır gevreğimi yememesi huzuru. evet! huzurluyduk lan! onun için müslüman olalım arkadaşlar. herkes tatsın bu huzuru. bu arada merhaba ben ateist!
