çocuklukta yapılan en masum harekettir.
arkamdan birilerinin gelip böh! diye bağıracağını sanırdım hep, o yüzden de hızla kaçarken hep ayağımı söveye çarpar, evdekiler anlamasın diye de ağzımı kapatırdım.
ne salakmışız ya. şimdiki çocuklar canavar gibi, hiçbir şeyden korkmuyorlar.
cocuken mutfagın ısıgını kapattıktan sonra kacan cocuk aynı zamanda aıle bıreylerını ben tuvalet gırıcem noolur kapıda bekle benı dıye agac eden cocuktur ayrıca.
sadece mutfak değil diğer odaların ışığını kapattıktan sonra da yapılan eylemdir. çocukların bu davranışı karanlık odayı gösterip " gitme oraya öcü var " diyenler sayesinde yaptığını düşünmekteyim. çocuğun biliç altına bu mesaj gitmiştir bir kere ve her ışığı kapattığında bu kaçışı gerçekleştirmesi kaçınılmazdır.
çocukların karanlıktan korktuklarının kanıtıdır. ama bu nasıl bir psikolojidir ki hala da mutfağın içerisinde ışığı kapatamam, alışkanlık olmuş, eşikten adımımı atar, elimi kapıdan içeri uzatır öyle kapatırım ışığı, sonrada arkama bakmadan kaçarım.
(bkz: yalnız değilmişim meğersem)
halıya takılıp düştüğü takdirde o veledin çığlık çığlığa 'yapmeaaaaa anneeeeeee yardım eeeeeet' diye g.tünü yırtması, akabinde annesinin olay mahalline koşması ve çocuğu halıyla savaş halinde bulması muhtemeldir. ilerleyen günlerde o çocuk kendini psikologta bulacaktır.
