Herkesin çocukken isteyipte sahip olamadiği şeyler vardir. ve kaç yaşina gelirsek gelelim o şey unutulmaz. belki bir oyuncakçida bir oyuncak, belki bir kalem belki bir şeker vs. ve onu isteyipte alamadigi anıda unutmaz insan.
bisiklettir efendim. Öyle bir acısı vardır ki bende gittim 25 yaşımda kendime bisiklet aldım. Ama hep o götü yere yakın yüzünden. Gelirdi köye bisikleti ile ben ağaçların arkasına saklanıp izlerdim. Akşama kadar izlerdim. Sonra akşam olurdu. Felaketim olurdu. Ağlardım. Babama bir kere olsun al demedim. Zaten ben hiçbirşeyi söyleyemedim babama. Hep almasını istedim ama. O da almadı. Olsun. Yine çok seviyorum onu.
Çocuklukta istenen peluş ayıdır. Masumca istenen inatla beklenen mutlu olmak için yetecek küçük isteklerdir. Zamanla kişiyle beraber istekler masumiyet dışı isteklerle ve büyük dileklerle kalır. Mutlu olmakta bu sebeple çok daha zor ve bekleyişle olur.
lanet olsun ki ateri , tüm çocukluğum onu aldığımı hayal ederek geçti la nerdeyse ammavelakin peder bey sağolsun sikip attı hayallerimi.
(bkz: damardan girmek)
