bakkal amcamızdan alış veriş yapardık. çıkarken de elimize tutuşturduğu sakızın mutluluğu tarifsizdi. şimdi ise büyük ve soğuk marketler, asık suratlı kasiyerler, kalabalıklar arasında kaybolmamak için ebeveynlerin eline sıkı sıkıya yapışan ve etrafını ürkek bakışlarla izleyen çocuklar. klasik bir söz ve yaşlandığımızın kanıtı. çocukluğumuz bir başkaydı.
doğru önermedir. çocukken yapılan en büyük şerefsizlik yoldan geçenlerin kafasına pencereden tükürmekken, yıllar geçti her türlü pisliği yapar duruma geldik.
(bkz: biz büyüdük ve kirlendi mi dünya sorunsalı)
bugünkü hayatımı ve yaptıklarımı sorgulamaya başladım. Çocukken ne güzeldi herşey. Büyüyünce unuttuğumuz birçok güzel şey yapardık. Doğayı izlemek, etrafta olanları hayranlıkla şaşırarak izlemek... Artık alıştık hepsine, hiçbiri bizi heyecanlandırmıyor. Büyüyünce mi oldu bütün bunlar? Yoksa bize bilerek mi unutturuldu? Hergün heryerde bize hayatın acımasız, maddesel, soğuk olduğunu anlatmaya çalışan insanlar, makinalar, gazeteler. Bi an için gözlerimizi bütün dönemsel algılara kapayıp, kendi içimizden gelenleri yapabilsek. Sonunda bize sadece üç beş kuruş para kazandıracak işlerimizi bırakıp, sevdiklerimizle gülüp eğlensek, yeri gelince düşünsek ağlasak. Dostlukların, sevgilerin dışında hiçbir şeyin önemsiz olduğunu anlayabilsek. Herkes gibi belki ben de, böyle bir yazıdan üç dört saat sonra eski hayatıma kaldığı pis yerden devam etmek zorunda kalıp, bu dipsiz kuyunun karanlıklarına doğru yol alıcam? Kim bilir... Küçük de olsa bir umut parçası var hala içimde. Belki insanlığımızı hatırlarız birgün ve eski sıcak günlerimize geri döneriz.
camdan bakarken bir çocugun maxdondurma alıp iştahla yedigini gördüm, aklıma kendi çocuklugum geldi, ne kadar küçük seylerden ne çok mutlu oluyormusum, diye düşündüm. leblebi tozu satarlardı ben küçükken hemen her gün alırdım hiç bıkmazdım. bi futbol topum oldu mu dünyalar benim olurdu. şimdi büyüdüm, dünyaları verseler o saf mutluluğu yaşayamam gibi geliyor. yıllar çok sey alıyor bizden.
