bu travma çok derin bir iz teşkil etmektedir. arkadaşımın başından geçmiştir.
şöyle; çok küçük yaşlarda 4-5 yaşlarında bir çocuk bu arkadaşım... bir kedinin başını sevdiğini zannediyor halbuki başını sevdiği şey koca bir lağım faresi... sonrasını tahmin edersiniz fareler sevilmediği gibi kedilere de duyulan müthiş bir tiksinme duygusu oluşmuştur.
yazarların çocukken yaşadığı ve etkilerini hala hissediyor olabileceği olaylardır.
6 - 7 yaşlarındayken babamın omuzlarında denizin derinliklerine taşınmak ve 1,90' lık babamın yüzmeyi öğreneyim diye beni omuzlarından atması. kafam yere çarpmıştı ve bana çok uzun gelen bir süre sudan çıkamamıştım. o gün bugündür denizden korkarım.
8 yaşında abimin porno dergi koleksiyonunu bulmuştum, 80li yıllardan bahsediyorum. travmayı atlatmam uzun sürmezken, hemen akabinde ilkokul arkadaşlarımın da ufkunu açmıştım.
babamın trafik kazası geçirdikten hemen sonraki halini görmek, babamın hastanede güç bela söylediği birkaç söz ve bu olaydan 40 gün sonra babamın cenazesinin eve gelmesi, ağıt yakan kadınlar, hiç konuşmayan ve ağlamayan annemin korkutucu görüntüsü.
ilkokula bile gitmiyorken henüz;
çocuğunu dövdüğü için kendisine tokat atan adama hiç bir şey yapamamasını yediremeyip,
gidip adamın ahırını yakarak atın bir an önce yangından kurtarılmasını izlemektir - beklemektir - korkmaktır - şuçlu hissetmenin kanalizasyondan akan halidir.
çocukken geçirilmiş, ağır darbelere maruz kalınmış, hatta ileride de etkisi gösterecek olan hede. * sonralarda ortaya çıkan olayları yakından incelemek için sol tarafınızda bulunan başlıklara bakınız.
kendimi bilmeye başladığım yürümeye başladığım dönemlerden itibaren hepsi erkek olan akraba çocuklarının arasında büyüdüğümden olsa gerek ilk okuldayken rehanın bana "sen kızsın git" demesiyle dünya başıma yıkılmıştı.
kız ne demek lan, düne kadar ben o türün arasındaydım hep ve hiç cinsiyetimi farkettirecek bişey yaşamamışım.
okul binası başıma göçmüştü yeminlen. ben erkek değil kızmışım meğersem. onca erkek tarzını niye kaptım ben o zaman?
o yüzden kız anneleri, kızlarınızın çoğunlukla kız arkadaşları olsun, kız çocuğuna has çocukluk yaşasın. sonradan kız olmaya çalışıyorsun ama hissetmeden kız olunmuyor. çok zorlanıyorsun çook.
en büyüğü chucky'dir. öyle ki misafirliğe gittiğimizde bebeğini gördüğümde ağlardım. gazetede resmini gördüğümde bile ürkerdim bi 10 yaşıma kadar. onun dışında ceza olsun diye annemin beni o karanlık odaya kapatması sanırım en büyük korkularımdandır. nasıl da yalvarmıştım.
"anneyi mi daha çok seviyorsun babayı mı?" sorusuna sıkça maruz kalmak. şu yaşımda her ne kadar biri karşıma dikilip sevdiğim iki şey için hangisini daha çok seviyorsun diye sormasa bile kendi içimde bunun muhasebesini mütemadiyen yapıyor ve birini öne çıkarmaya çalışıyorum.
98 yılıydı... flash tv'nin efsane olduğu zamanlar... amerikan güreşinde ray mysterio goldberg kapışmasını hunharca izliyor ve tsubasa'dan daha çok heyecan verici bir şey izlemenin tadına varıyordum. taa ki abim yanıma gelip "olum gerçek değil lan bu" diyene kadar. sanırım hayattaki ilk travmam buydu.
küçükken kuzenlerler yapılan bir yastık savasında kuzenimin beni kaldırıp açık camdan çıkarıp " atıyım mı seni demesi "( 4. kattayız ) ben tabiki yapıştım kuzene ama o günden sonra yükseklik korkum başladı, aferin kuzen sana.
bilirsiniz cocukluk gunlerini...kucukken kuran kursuna giderdik malum cocukluk caglari mahalle arkadaslıklari derken kuran kursunun bilmem kacinci gununun bilmem kacinci tenefusunde bir cocuk kiyametin cuma gunu aksam ezani zamanina denk bir vakitte kopacagini soylemisti ve cocukluk tabii oyle anlatmisti ki biz de pur dikkat dinliyoruz... Yine bu olayin aksaminda din isiyle fazla ilgilenen amcamin evinde misafirdik. orada bir video vardi anlatanin ismi harun yahya olmasi gerekiyor ve yine kiyamet gununu anlatiyordu. Daha 9 bilemedin on yasındayım. Adam oyle anlatmisti ki cok korkmustum gunahim varsa nereye kadar var ki... neden izliyordum ya da bana izletiliyordu anlayamamistim ama kesin ogrendigim bir sey vardi ki kıyamet cuma gunu aksam ezanina yakin kopacakti. Herneyse gunlerden cuma gunu evdeyim televizyon izlerken yagmur bardaktan bosalircasine yagmaya basladi ben tirstim ilk basta. icimde gizli bir korku fakat aciga cikarmadim bunu. Odama gectim cunku odam bana daha guvenli gelmisti. Yatagima uzandim videoyu aklima geldi daha dogrusu ben aklima getirdim. Bu durumlarda nedendir bilinmez ama hep tam tersi seyleri yaparim sonucta bu olanlari dusunmemem gerekirdi. Yagmurla beraber gok gurultuleri de artmaya baslamisti. Gok gurlemesi cok kuvvetliydi cok korkuyordum. Bir kac dakika sonra yıldırım dusmustu onumuzdeki inci agaclarina ve bu incir agaclari balkonumuza cok yakindi. Cakan bir yıldırım sonucu incir agacinin kokunden kopmasi ve yıldırımın sesi beni uzunca sure aglatmisti. Bundan sonraki her cuma gunlerinde uyumaya ve yalniz basima kalmaya korkar olmustum. Bu korku uzunca bir sure benimleydi ama nihayet atlatabilmeyi basardim buyuk olcude.cocukluktaki en buyuk travmalardan biridir yasayan bilir.
Sozluk okuruna umarim yeni bir korku hediye etmemisimdir.
rüzgar travması. kimileri için rüzgar, açık havada sağlıklı düşünmeye engel teşkil eden bir doğa olayıdır yani. nedensiz gerginliğin ve suskunluğun bahanesidir de tabi. iyi bi şey.
küçükken, betonlaşmanın yeni yeni hız kazandığı zamanlarda, mahalle maçlarına hazırlandığımız küçük bir alan vardı apartmanın altında. ne güzel tebeşirle özene bezene çizmiştik saha çizgilerini. günlerden bir gün yine sokağa indiğimde apartmanın manyağı zeynep teyzenin küçük kızı betül'ü santra noktasına sıçtırdığını gördüm. zaten o günden sonra da o kadının yüzüne bile bakmadım. sanırım en büyük travmam buydu çocukkene.
