annem babam ve ben idik o zamanlar. küçük bir flashımız vardı. iki böcek kız kardeşim yoklardı o zamanlar daha. ben altı yaşında parmak bir kıs çocugu. her yaz antalyaya ya da bodruma seyehat ederdik flashımızla. annem babam ben. anem babam mutlu ben mutlu. akdenize gitiğimizi bilirdim. yol boyunca ayna'nın akdeniz şarkısını söylerdim. annem babam da dinlerlerdi.halao şarkı çıktıgında annemin aklına o yolculuklarımız gelir. şimdi annem babam ben ve iki mişiş ile yine arabanın arkasında benim ve kızların çatışmalarımıza şahit olarak, yer yer ortak bir türkü tutturarak yer yer annemin kızgınlık belirten sözlerini duyarak, yer yer akdenizi söyleyerek gidiyoruz tatllere. hala diyorum ki iyiki varlar. ve
cebimde ucu ucuna yetecek bir para
ve içimde umutlar. bir çanta veanılar koyuldum yola
akdeniz merhaba...
(bkz: yaza duyulan özlem)
