Babam sağdı o zamanlar, kahveden kola ve gazoz yürütürdük arkadaşlarla kapaklarını ezer bağıra çağıra oyunlar oynardık.
“Cimcikci amcaaa” diye arkasından bağırırdık bir komşu amcanın sonra eşi üstümüze bir kova su dökerdi..
Şimdilerde adımı söylemeye erinen abimle en iyi anlaştığım dönemlerdi, Murat 131’in önüne oturtur fotoğraf çekerdi beni, tost yedirirdi yan büfeden.
Ablama gıcıklığıma beni çocuğu sansınlar diye 13 yaşına kadar her yere giderken elini tutardım sımsıkı. Yakın arkadaşlarıyla her yere giderdim bu sayede.
Annem Sobanın üstüne çamaşır serer, her daim bir güğüm su kaynatırdı. Gece yarılarına kadar sokakta oyunlar oynardım, merakla ve sinirle adımı çağırırdı balkondan. Ne kadar uzakta olursam olayım korkuyla koşardım hemen eve.
Geçenlerde düşündüm, küçükken en uyduruk çikolata bile nasıl o kadar güzel geliyordu, nasıl o kadar mutlu ediyordu. Şimdi en çok istediğim şey gerçekleşse bile mutluluğu o çikolata kadar olamıyor.
Çocukken bir yükümüzün, sorumluluğumuzun olmamasından kaynaklanır.
Ben ki ailesinde sevgi görse de okulda çok sevilmeyen bir küçük olarak, çok mutlu bir okul yaşamım yoktu ama mutluyduk işte.
Çocuktur, günah deyip; sizi yeteri kadar kıramadıkları için de böyle düşünüyor olabilirsiniz. Büyüdükçe sizi üzecekleri silahları da acımasızlıkları da büyüdü bence.
