yazarlardan gelen çok iyi bir tespittir.
anılarım geldi aklıma.
kanepenin üstüne büzülüp ağlanır, son hıçkırıkların da kesilmesiyle derin bir nefes çekilir kendiliğinden. ardından bünyeye bir rahatlama ve ağırlık çöker, beden de yorulmuştur. "hayır" demesi çok zordur o uykuya ve mışıl mışıl uyunur.
sabah uyanınca kirpiklerin birbirine yapışmış olmasından mütevellit bir saat kadar gözlerini açamamaya neden olacak olan uykudur. Bunu hayatımda bir kez yaşadım, başka yaşayanı da duymadım ama oldu bu. Sabah gözümü açamadım.
gece boyunca yağan yağmurun gün doğmadan hemen önce kesilmesine benzer. gridir hava. ne mutlu, ne üzgün. sadece biraz hüzünlü, sokaklarda arta kalan ıslaklık gibi...
