Sözlüğe ilk girdiğimde açtığım bir başlık olmalı ki "bir başlık entry" bekliyor bölümünde görünüp hüzünlendirdi yine beni.
Ne düşünerek açmışım ya da nasıl bir entry yazmışım altına bilmiyorum, lakin o zamanlar N.Ç. olayından haberdar değildim, Van sarsılmamıştı henüz, elbette bir sürü deprem duymuştuk ama hiçbir deprem çadırında soğuktan on iki yaşında bir çocuk ölmemişti daha.
Diğer ülkeleri bilmem ama bu ülkede çocuk yüzü, baktıklarınız ve gördüklerinizle değil, onun anlattıklarıyla varolandır. Çünkü bu ülkede bazı çocukların yüzü soğuğu dibine kadar emmiş, adaletsizlikle yüzleşmiş, küçüğün daha küçüğü ezmesiyle büyümüştür.
Gözbebekleri kocamandır bu ülkedeki çocuk yüzünün. Daha hiçbir dogması yokken şaşırmayı öğrenir. Onun için bile inanılmazdır başına gelenler. Büyüklerin suratlarına bakıp geleceğini görür, onlar kadar uzun yaşayabilirse tabi... Aynı keder kendi yüzüne de yerleşir, çocuk olsa da saf değildir ya artık. O kadar yaşar işte her şeyi, bir o kadar da farkındadır. Ama yine de çocuktur. Onca yıkık binanın ortasında top peşinde koşturacak kadar.
