kendisinin de bir zamanlar çocuk olduğunu unutmuş insandır. kendi çocukluğundan nefret edip acısını bu şekilde çıkaran insandır. sözde insandır. çocuk sevilmez mi la.
çocuk sevmeyen değil; gürültüyü, hengameyi, ağlamayı, aşırı serbestliği ve sorumluluğu sevmeyen insandır.
kendi çocuğu da olsa bazen yukarıda sayılan davranışlara tahammül etmek zordur.
çocukların kendilerine ait bir dünyaları vardır ve o dünyada kendi başlarına, kendi akranları ile takılmak en büyük zevkleridir. ancak onların zevkleri bazen büyüklerin kabusu olabilir.
burada asıl sorun tahammül ve sabırla ilgilidir.
tahammülsüz ve sabırsız bir insanın çocuklarla ile ilgili bir işe, mesleğe ya da sorumluluğa girmemesi kendi sağlığı açısından önemlidir.
Çocuk sevmiyor değildir, başkasının çocuğunu sevemiyordur. sıcak gelmez başkasının çocuğu, sevesi gelmez bazı insanın, bu gayet normal bir durum.
Bi de şöyle bi şey var tabii, 'çocuk dediğin şımarık olur' gibi saçma düşünen anne babalar yüzünden çıkıyor bu laflar. Çocuğu bilmiş, ukala yetiştirmeler, yaşından büyük konuşturmalar..
