lise son sınıftayım. tabi her ergen gibi bende de en iyi cep telefonuna sahip olma isteği doruklara çıkmış durumda.babaya yakılan yakarışlar,başının etini yeme sonucunda zamanın en iyi cep telefonu aldırılmıştır. kralsın senden iyisi yok tabi.okula götürme hayalleri arkadaşlara hava atma hayalleri ayyuka çıkmış durumda.neysem telefon eve gelmiştir. nokia n95 breh breh. o zaman telefonun ismi bile yetiyor.kutu açılır hat takılır özelliklerine bakılmaya çalışılır.evin 3 yaşında ki kardeşi ise merak isteğinden dolayı telefona dokunmak için feryat etmektedir.dayanılmayıp telefon verilir.kardeş telefonu eline alır almaz duvara fırlatır.anamm o da ne dünyam yıkılmıştı o an.kalp ritmim hiç bu kadar artmamıştı.telefon iki parçaya bölünmüş.sonuç vahim, hüsran,felaket..
ben kıskanırım lan çocukları. saf, masum, her şeyden habersiz... mesela benim gördüğüm her erkek bebek, hatun gördüğü an memesini falan eller. ama o yaşta ne tahrik olur, ne o memelere sahip olmayı ister ne de asla hiçbir şeye sahip olamayacağını düşünüp takıntılarında boğulur. aslında her şeyi bilir ama hiçbir şeyi bilmez. mutludur.
17 yaşında çocuk olmayı özlediğimi fark ettim lan, yolum yol değil amk.
