restoranın ortasında koşturan, masaların ve sandalyelerin üstüne çıkmaya çalışan, sürekli bağıran ve zırlayan bir çocuktan rahatsız olmak beni mutsuz ve umutsuz yapmıyor. amacım sadece rahat kafayla sakince yemek yemekti. ama bana asıl rahatsızlık veren çocuktan daha çok ona otur sus diye ikaz etmeyen anne ve babaydı. şayet orası restoran, oyun parkı değil.
edit: çocukken bizim anne ve babalarımız toplum içinde nasıl davranmamız gerektiği konusunda uyarırdı. ben ve kardeşlerimin asla restoranda ya da toplum içimde çığlık çığlığa bağırdığımızı, masaların ve sandalyelerin tepesine çıkmaya çalıştığımızı hatırlamıyorum. çocuk demek yaramazlık demek değildir. yaramazlık yapılacak yer vardır, uslu durulacak yer vardır. terbiye meselesi.
bu denli üzerine gidilmemesi gerekendir..
çünkü; belki kanserdir, belki aylardır yattığı yerden kalkamamıştır, belki zorla alabildiği kendi nefesinin sesinden bile rahatsız oluyordur, belki konuşamıyordur, belki en büyük mutluluğu kendi eliyle, kaşınan yüzünü kaşıyabilmesidir, belki en acısı da gün gelip o çok sevdiği çocukların sesine tahammül edemeyeceğini tahmin bile edememesidir.
bu kişi benim dedemdir..
