Emine seçeroviç in, kurşunların da rengi var adlı kitabında ki cümleden bir alıntı. Her okuduğumda tüylerim diken diken olur.
--spoiler--
Çocuk savaşta da çocuktur. Erkenden büyür, olgunlaşır belki, ama çocuktur. Kurşunların öldürme özelliğine değil, renklerine takılır gözü. Bombaların ne olduğunu öğrenmek zorunda bırakıldığı halde, oyun diye sonradan parçalarını toplar. Aç, susuz kalır, ama askerin yırtık çorabına güler. Unutur, savaş olmadan bir hayat nasıldır unutur ve muzu soymadan yemeğe çalışır. Bir tüfekle bütün savaşı kazanabileceğini düşünür. Oyuncak silahlarla düşmanı yenebileceğini sanır. Korkmaz etmez, "Geri döneceğim," diye söz veren babasına sonuna kadar inanır, onu kahraman olarak görür. Fakat en küçük bir sesi bomba sanıp yere atar kendini. Titrer, köşeye saklanır, bomba onu orada bulmaz diye inanır. Anlamaz, düşman nedir, bir insan başka bir insanı nasıl öldürebilir, neden kimse yardım etmez, anlayamaz. Sonra zaman geçer...
Dünyanın her yerinde öyle, bombalarla bir hayat olduğuna inanmaya başlar. Onu normal kabul eder ve isyan etmez.
--spoiler--
Masumlar ölmemeli...
Siviller ölmemeli...
Hastaneler, okullar, pazar alanları vs. Bombalanmamali...
