Kesinlikle egoistliğin, götverenliğe vurduğu doruk noktadır çocuk sahip olmayı düşünmek..
şu klişeye değinmeden geçemezdim, değineceğim elbet..
"hem de bu ülkede"
Ben herhangi bir gayrimenkule sahip veya kıyıda köşede birikmiş parası olan bir babaya sahip değilim..
kendimizi iyi veya kötü geçindiriyoruz, eyvallah.. şükür deyip benden kötü insanları düşünerek beyin masturbasyonu yapmayacağım elbet.. ama iyi kötü gidiyor..
ancak nereye kadar?
kimin götünü nereye kadar yalayarak gider bu hayat, benlikten ne kadar daha ödün verilir orası meçhul..
düşünüyorum, çocuk sahibi olmazsam yalnızlığa mahkum bir birey olacağım,
çocuk sahibi olursam, çocuğumu yaşanılması güç, boktan bir dünyaya getireceğim..
bıyık, sakal ilişkisi değil..
kendi götverenliğim için başka bir canı böylesine yaşanmaz bir hayata çırılçıplak atmayacağım elbet..
kimse atmamalı,
azalarak bitmeli bu işkence.
Dünyaya bir çocuk getirmek gerçekten bencilliğin tavan noktalarından birisidir. Dünyadaki insanların birçoğu hiç yaşamamış olmayı dilerken hiç yaşamamış olmayı dileyecek bir birey daha dünyaya getirmek ona işkence etmekten öte değildir.
insanların çoğunun hiç yaşamamış olmayı dilediği iddiasından ötürü ortaya atıldığına inandığım önerme.
madem hiç yaşamamış olmayı yeğliyor insan o halde onu intihardan uzak tutan şey ne? demek ki hala kişiyi, yaşamı seçmeye iten gerçekler ve güçlü sebepler var.
üremek isteği her canlının en önüne geçilemez dürtüsüdür.
