bencilliktir. bu dünyaya rızası olmadan birini getirmektir. ona bir proje yatırım gibi kendi yapamadıklarınızı yaptırmak üzere hükmetmektir. sonra da çekip gidip bu dünyanın derdi ile onu yalnız bırakmaktır.
iş değildir. o da bizim gibi. elleri var, ayakları, göbeği... o da kokluyor, onun da gözyaşı var, size bakıyor, dili var, kuş gibi. bir garip duygu haline sokuyor insanı. çocuk sahibi olmak bir yandan insanı heyecanlandıran, bir yandan korkutan bir şey. sevdiğin adam/kadından bir parça dünyaya geliyor. kaşı sana, gözü sevdiğine benziyor derken vallahi ağlayacağım, tutmayın küçük enişteyi. ahaha. ama hep diyorum, bunu toplumda kabul görmek, herkesin bir çocuğu var ya da bizim de gelecekte gerçek bir aile olmamız için şart manasıyla değil de, daha sevgi temelli olması lazım. bir adamı seviyorsun, onu çok seviyorsun ve onun baba olabileceğine inanıyorsun o halde o çocuk olmalı. iki tarafın da buna inanması lazım. ben annelik duygusu taşıyorum, bu benim hakkım biz evliyiz bu olacak diye dayatmamak gerekiyor. hem o çocuk hem kadın açısından çok sağlıklı olmaz. bunu istemeyen kadın da olabilir. sizi seviyordur ama çocuk ile olmayacağını düşünüyordur o sebeple üzerinde iyi bir analiz yapılması gerekiyor. korunmadık, bir anda oldu diyenlere biraz kızıyorum. çocuk sevgiyi perçinlediği gibi, kadını ve erkeği birbirinden uzaklaştıradabiliyor. malum, kadın hamile kalıyor, cinsel hayat bir süre bitiyor, kadın sevgisini çocuğuna vermeyebaşlıyor. o kadın ve erkek arasındaki iletişim ve aşk artık çocuk temeline dönüyor. açıkçası ben en korkutan şey bu, o çocuk senle benden olacak ama sen beni görmeyeceksin öyle mi?! oy dağlara taşlara... e bu da evlilikte kişileri birbirinden uzaklaştırıyor. zannımca üzerinde düşünülmesi, hatta çok çok düşünülmesi gereken bir şey.
çocuk sahibi olmak bana şiirsel geliyor, heyecanla okuduğun romanın seni şaşırtan yeni bir karakteri, yeni bir olayı gibi. tamamiyle sanatsal. kendini, keman virtüözü, heykeltraş, şair, yazar gibi hissetmek. dünyanın da ihtiyacı var buna.
şarkılar bir renktir çoğu zaman
ben bir ressamım işte o zaman
" şu yaşa geldin, evlat sözcüğüne hala bir mana yükleyemedin.. sivri kemikli kız çocuğundan yuvarlak bir kadına evrildikçe aklına düşen evlat, hep bir yabancı olarak doğuyor içine.. sende cana bulanan bir yabancıya duyacağın bağımlılıktan ödün kopuyor.. kimdir o bilmiyorsun.. yüzünde kendine benzeş izler aradığın ötekinden, mutluluğun özünü bağışlayan çocuktan, seni toprağa uğurlayacak mihmandardan, mezarının yanını ayırdığın öbür cesedinden başka kim? kimi zaman yapayalnız ölmemek için istiyorsun onu, kimi zaman doğurmakla ölümü de doğurmuş olacağın için istemiyorsun.. boş kasıklarını her okşayışında sonsuzluğu ısıtan bir ateşe değiyor ellerin.. o zaman ellerini derhal uzaklaştırıyorsun.. bir soydaş eklemek, birisinin atası olmak, dünyanın gelip geçiciliğine haybeye meydan okumak gibi geliyor.. doğurmak, tam olan ruhu eksiltmek mi yoksa, bir türlü emin olamıyorsun.."
hayattaki en büyük amacım. dünyanın en iyi babası olacağımı düşünüyorum. 'ben çocuk istemiyorum yeağ kedi alacaağğm' diyen dişilere de 'yav he he' deyip geçiyorum.
"içindeki çocuk" ölecek ve bir anda büyüyeceksin! ** ölüm korkusu bilmezken "ya ölürsem?!" diye türlü senaryolar yazacak, hastalanmaktan dahi korkacaksın. hayatın boşa geçtiği duygusundan ölene kadar kurtulacak, çok büyük bir iş başardığını düşüneceksin. annen baban kardeşin senin için eskisi kadar önemli olmayacak ve sen asla eski sen olmayacaksın!
dünyanın en güzel duygusu olsa gerek. bu dünyada bir dikili ağacı olmayanın eseridir. çocuk sahibi olmak kadar güzeli yoktur. en tatlısı, en özeli, en güzelidir.
birkaç yıl öncesine kadar çok istediğimdir, özeldir de çok. ama şimdi başaramayacağımı düşündüğüm, ya iyi bir ebeveyn olamazsam, ya çocuğum eksik kalırsa? bu cesaretsizlikle, korkaklıkla işim zor.
hayatta sahip olmayı en çok isteğim şeydir. yanlız bu çocuğu yaparken karşı cins çok önemlidir. yakışıklı olsun görgülü bilgili olsun istersin. haytta artık yaşayacak bir heycanının kalmadığını düşündüğünde isteyeceğin şeydir. anaç duygularım kabardı yine.
şahsen Çocuk sahibi olma fikrimi dondurdum, dünyada yaşananlar ülkenin gittiği durum doğacak çocuğa işlemediği suçun cezasını çektirmek olur bana kalırsa.Ne bileyim gidin ağaç dikin, hoş onu da vakitsiz kesiyorlar ya neyse.
gerçekte hiç bir zaman bir çocuğa sahip olamazsınız. o daha doğmadan başlar sizi etkisi altına almaya. bi çok şeyinizi kısıtlamaya, hayatınızı, evinizin düzenini ve planlarınızı alt üst etmeye. doğar, en az iki, üç ay özellikle manevi yönden sarsılırsınız. yaşantınız artık tamamen değişmiştir, değişmeye devam edecektir. siz ona sahip olmakla değil, onu en doğru biçimde yetiştirmeye çalışmakla mükellefsinizdir. tavsiye edilir mi? bütün bunları ve daha fazlasını göze alabilenlere şiddetle tavsiye edilir.
çocuk sahibi olmak için önce kendine, sonra eşine ve kendine bakabilmen ve en nihayetinde bunu gerçekleştirmen gerekmektedir. bir çocuğunun olmasını istiyorsan onu süründürmek yerine iyi şartlar altında yaşaması gerektiğini düşünmeli, bunu unutmamalısın. para biryerde hiçbirşeydir evet ama biryerdede herşeydir.
ak parti zamanında kuluçka makinesi misali doğurup devlete vermek kadar basittir.
sorumluluk isteyen maddi ve manevi yükümlülükleri olan bir durum değildir yani. doğttur ver devlete.
dölet baba bakar nasılsa amk.
