Farklı ruh hallerinde olabilir bu insan... Kimi kaybolan çocukluğunu arar, kimi şimdi yanında olmayan sevdiklerini... Yıllar her gidişinde bir şeyler alıp götürmüştür hayattan, geride sadece özlem kalmıştır çocukluğa...
kafasında onca şey ile etrafı seyreder. gelip geçen insanları, arabaları diğer taraftan parkta oynayan çocukları görünce aklına muhtemelen çocukluğunda yaşadığı o güzel anıları gelir.
yaşamı sorgulatan, değişik halet-i ruhiyeye varmamı sağlayan resim.
mutluluk rengi beyaz olan bir duygu, her yaşta mutlu olmak mümkün, yeter ki kişi mutlu olabilmeyi bilsin. kolktukta uyuyakalıp uyandığında üzerinin örtüldüğünü gördüğünde bile mutlu olabilmeli birey. mutlu olabilmek için hep 20'li yaşlarda olmaya veya masumiyet müzesine ihtiyacımız yok aslında. ne derler yaftası altında kompleks bir yaşamda neden sığ kalır ki insan?
veya ne yapamaz 70 yaşında kişi?
mutluluk, beklentilerin gerçekleşme düzeyi/beklentiler ile formüle edebileceğimiz eylem ya hani. sen 90 yaşında da olsan değişmiyor aslında.
her canlı ölümü tadacak gibi birşey.. sonuçta hepimiz yaşlandığımızda torunlarımı gezdirp, parka götüreceğiz. kısır döngü bu. gerçi berkecan dedeyle, damla nene torunlarıyla daha teknolojik ilgilenecektir ama olsun. sonuçta herkesin yolu o parktan geçecektir..
