bugün hastanede yaşadığım olaydır.
tamam yani henüz reşit olmayabilirim ama şu kazık kadar halimle çocuk polikliniğinin önünde beklemek çok dokundu be sözlük.
20 li yaşlarda olmama rağmen marketteki kasiyerlerin muhtemelen benden küçük olmasına rağmen benimle canım diye konusması beni en çok ayar eden şeylerdendi.
annenin'de çok koruyucu olduğu zamandır. ''onu yapamaz, şunu yapamaz'' gibi. çocuğunu koruduğunu, iyilik yaptığını sanır ama tam tersi çocuğuna kötülük yapmış olur. asosyal bir kişilik olmasına sebep olmuştur.
24 yaşıma kadar evin en büyüğü gibi davranılıp 5 yıllık okul hayatından sonra eve dönünce yaşayamadığım çocukluğumu yaşadığım durumdur. ama mutlu değilim sözlük. kritik dönemimi aştım çünkü. hazırbulunuşluk, olgunlaşma dönemlerini de geçtim. kazık oldum. kazık gibi olmayı da geçtim yani. o kadar yani. anla yani baba!
