herkesin çocukluğunda yaşadığı dış çevre hakkında bazı doğru sandığı düşünceleri olmuştur. kendimden örnek vererek başlayayım; ben dünyanın camdan bir kapakla kaplı olduğunu ve bizden büyük birşey tarafından da kontrol edildiğimizi sanıyordum. bir derece doğru aslında.
çocuklar halde, gençler istikbalde ,yaşlılarsa mazide yaşar sözünün içinde saklı olan anlamdır, çocuk gözüyle dünya çok güzeldir,o an olup bitenler dışında hiç bir şeyle ilgilenmez çocuklar,bu yüzden herkes dertlerinden bıkıp keşke hep çocuk kalabilseydim diye düşünür bazen..
bir çok insan'ın tatmış oLduğu ve görmüş oLduğu dünyadır.. tadı damakLarda kaLmış, kimiLerine "keşke" dedirtmiştir.. şimdi hatırLamaya çaLışıyorum da o dünyayı... yok, hatırLayamıyorum.. biz buyuduk ve kirlendi dunya ne diyeyim..
gofret ve çikolatadır.
sevgi ve umuttur.
çalar saatin korkunç sesi ve tebeşirin tahtada çıkardığı sestir.
sabah kahvaltıda kızarmış ekmek ve kakaolu süt içmektir.
küççüktür. iki elini yana açıp, kaabomuşşş diye aranacak kadar küçük.
gülmenin ya da ağlamanın basit olduğu, maviyi gösterip bu kııımızııı diyecek kadar renkli. biii, uçç, sekiszzz, on diye sayacak kadar kolay. uykun geldiğinde çat bulunduğun yerde uyucak, yeni bir şeyin ilk tadına bakacak kadar keyifli.
telefonu önce açmak için koşmak, 'evett annnnem o benimmm! diyecek kadar bilmiş,
ya da 'atatürk kahramandı yurdu kurtardı' diye bağıracak kadar gerçekten bilgili.
anneyle babasını henüz aynı derecede seven, saçma sorulara oflayıp göz kaydıracak kadar ukala,
oyuncağını paylaş dendiğinde, bebeği ortadan ikiye bölecek kadar eli açık,
koşmanın bir oyuncak olduğunu sanacak kadar eğlenceli
kendi başınayken düşünce ağlamayan, annesinin yanında düşünce yaygarayı koparacak kadar kandırıkçıı
bir dünyadır
komacandır. gözleri faltaşı gibi açıp, her gün yeniden şaşırarak, öğrenerek.
termodinamik kitabında verim konusunun sonuna doğru anlatılan bir konuyu hatırlatır : çocukların mutlu olma sebebi yapabilecekleri çok az miktardaki şeyleri gerçekleştirebilmeleriymiş.yani isteyebilecekleri şeyler yetişkin bir insana göre çok az olduğu için örneğin bir çikolata , onu elde ettiklerinde dünyanın en mutlu insanı oluyorlarmış.
ilginç ve metaryalist tespitler...
oysa sadece termodinamik verimle mi açıklanır çocukların mutlulukları..
neden değinilmez o minik yüreklerin kirlenmemişliğine ve öte diyarlarla olan bağlarının henüz çok taze oluşuna.
velhasılı kelam çocuk gözüyle dünya cennettir , yetişkin gözüyle çocuk cennet meyvesidir...
küçükken siyah beyaz filmleri izledikten sonra hep aynı soru aklıma takılırdı.dünya niye eskiden siyah-beyazdı da ne oldu da,sonradan dünya renklenmiş diye düşünürdüm.tabi babamların bunu bana anlatmaları kolay olmadı.bir süre sonra tatmin olmasamda sıkıldığımdan dolayı kabul etmiştim.*
bilen bilir, bir çocuğa* sormuşlar; üçüncü bir gözün olsa nerede olmasını isterdin? çocuk cevap vermiş; "işaret parmağımın ucunda olsun" diye ve göstermiş.çocuk gözüyle dünyaya bakmak böyle bir şey olsa gerek.var mı bu soruya böyle cevap verecek bir yetişkin?
Bazen çok üstüne gidiyoruz çocukların, onların da dünyası olduğunu unutuyoruz.
Yaptıkları her şeyin kendi dünyalarında bir sebebi var. Bu sebep bizim gerçeklerimizle örtüşmüyorsa anlamaya ve anlatmaya çalışmak lazım.
-Oyuncaklarını ve kitaplarını çok dağıtıyorsun. Bu kitapların burada işi ne?
-Boyum masaya daha iyi yetişsin diye koydum anne.
