Annem 13 yasinda evlendirilmis. "Ahırda yeni doğmus buzağıyla oynuyordum. Alninda bir tutam saç vardi hic unutmuyorum... kemik taragini calmistim yengemin. Buzaginin saclarini tariyordum." Abim geldi bir kufur etti sonra ensemden tuttu. Koca kadin oldun oyun mu oynuyorsun hala? Yuru seni verdik. Dedi. Verilecek birsey miydim ben? Yengemden taragini istesem vermezdi. Ben neden bu kadar kolay verildim...?"
30 koyun karsiligi verilmiş.. anneannemin tek kizi ustelik 8 erkekten sonra... 7 yasina kadar emzirdigi kizi. Eski ford minibuse bindirdiklerinde aklinda kalan tek sey arabanin onue süsledikleri oyuncak bebekmis. Donup arkaya baktiginda yerde baygin annesini gormus.. 11 kisilik bir ailenin en buyuk oglu ile evlenmis. Buyuk derken lise 2 ogrencisi. Kazanla yemek pisermis. Derki:"benle gorumcem kazana girip denizcilik oynardik. Bursada deniz var uzerinde gemiler var diye uzerinede hayal gucumden ekleyerek tuhaf hikayeler anlatirdim benden kucuk gorumcelerime" bir suc islense evde sira dayagindan gecermis. Cocuklar bardak kirdi onuda doverlermis.. evdeki kucuk bebeler ona anne dermis.. cok sevinirmis. Evcilik oynadigini dusunurmus. Karni buyurmus... karninda birsey varmis... Demet ablam. Sonra 6 aylikken kucaginda bir burun deliginden süt degerinden kan gelen ardindan "cok sukur uyudu" dedigi ama hic uyanmayacak olan mavis kizi Demet.
Yaş 14. Artik farkinda Bir evlat ve bir cocukluk kaybettiginin. Yas 15. Artik farkinda tekrar hamile oldugunun ve bakimsizliktan bobreklerini kaybetme raddesine geldiginin. Yas 16. Artik farkinda cılız ve surekli hasta bir kizinin oldugunun. Adı özlem. Cunku kocasi asker cekiyor dibine kadar özlem. Ve karninda ben. Yas 18. Dizinde Ben.. gögsunde Özlem... bu da kız.. beceriksiz. Hem beceriksiz hem hastalikli... baba evine birak gel denilerek biniyor trene babamla. O gunden sonra ne babam birakiyor annemi nede bursa onlari. Ilk is hastaneye gitmek. Doktor kiziyor babama "ölduruyosunuz sonra can ver diyorsunuz. Ben ne yapayim bu cocuga simdi bobrekleri sirf iltihap?" Babam cikariyor askerlik kagidini. 4 gun once terhisim. Bilmiyordum diyor... sonra Umut doguyor sonra yeni bir yasam basliyor umudumuz olsun diye. Mavis umut. Tıpkı demet ablasi. Yaş 22. Insan annesinin 22 yasini hatirlar mi? Ben hatirliyorum. Karni burnunda. Karninda Fatih var. Siyah uzun saclarini yemyesil gozlerini. Sonra o ciliz yesil gozlu ozlem cok hastalaniyor. Doktor demis bu daha anne karninda hastaymis. Kronik bobrek yetmezligi.. bitmek bilmeyen diyaliz seanslari. Annem cok vakur durdu. Icten curudu. Cocuk bedenine yuklenen agirliklar 46 yasinda bir kalp krizi ile patlak verdi. Kalbin çatlamis demisti doktoru hic unutmuyorum. Kalp kapakciklari degisti.
Ama çocuk gelinler hala degismedi.. hala var.
Öperim #cocukyastaevliligehayir
Kalk hazırlan! diyorlar,Seni "Kocaya verdik"
Bir kaç öküz, bilezik, Biraz da para yedik
Bak bu adam kocandır, Adam gibi adamdır
Sürsün seni tarlaya, Boş ver sen okumaya
Dünyanın çarkı böyle, Asma suratın, öyle...
Yaşın on bir on iki, Belki de daha erken
Baba evinden çıkıp , gelin olup giderken
Nerede kanun yasa?
Nerede Anayasa?
Anan mahzun ağlıyor, yüreği dolu tasa...
Bazen başlık parası, olur küçük bedenin
Bazen ortasındasın, kör olası berdelin
Kaçışın yok yağmurdan, Doluya tutulmadan
Ya gelin olacaksın, Ya da vurulacaksın
Bakmaz gözün yaşına, ne baban ne akraban
Kurban eder töreye, Canına acımadan...
Tutuluvermiş dilin, Lal olmuş cümlelerin
Yıkılıyor üstüne dağ gibi baba evin
Kimse dur diyemiyor, kınalıdır ellerin
Vay gidi benim yavrum!, Vay gidi çocuk gelin!
Daha çocukluğunu görüp yaşayamadan
Genç kızlığın tadını biraz olsun almadan
Boş kalan sıralarda kitaplar okumadan
Irgat, köle, işçisin
Kaderini çizmişler gül yüzüne sormadan
Zalim koca evinin, körpecik sevincisin...
Teslim etme yavrunu, Benzemesin kaderi
Sen yandın o yanmasın
Vay gidi benim yavrum!
Vay gidi çocuk gelin!
bizim çocuk gelin dediğimiz şeye dünya pedofilidiyor. nerden tutarsan tut elinde kalan bi iş. çocukla evlilik kelimesi yan yana çok abes duruyor.
anne-baba nasıl kıyabilir yavrusuna? düşünüyorum düşünüyorum aklım almıyor. cahillik desem, okumamışlık desem..yok yine olmuyor. ebevyenlik bambaşka bişe olsa gerek. insanın okuma yazma bilmesine dahi gerek yoktur içinde o şefkati, merhameti hissetmesi için.
bir de şu var: devletin seni adam yerine koyması için en az 18 yaşında olman gerek. e peki 12-13 yaşındaki çocuğa nasıl evlilik kurumunu emanet edebiliyor bu devlet?
bikaç istatistik vereyim bununla ilgili, durumun ciddiyeti daha net anlaşılsın:
-dünyada şu an 20-49 yaşları arasındaki kadınlardan 400 milyonu 18 yaş altında evlendi.
-Harekete geçilmezse 2020 ye kadar 142 milyon kız çocuğu daha çocuk gelin olacak.
-2010 yılında 13.5 milyon kız çocuğu 18 yaşına gelmeden evlendi. Bu şekilde devam ederse her yıl çocuk gelinlerin sayısı 15.4 milyon artacak.
-yoksul ailelerin çocuklarının çocuk gelin olma olaslığı 2 kat daha yüksek. (artık satarlar mı kurtulmaya mı çalışırlar bilmem)
içlerinde mutlu olanlar o kadar az ki. nasıl mutlu olsun zaten. bazen babası yaşındaki adamlara veriliyorlar. gece olmasından korkuyor o kızlar. nedeni malum. yaşanmış hikayelerden birinde kız, "sanki babamla evlendim" diyordu. bu nasıl acı bi duygudur ya.
kendi çocukken kucağına çocuğunu alıyor. bıraksan çıkıp dışarda oyun oynayacak ama o artık koskoca evli bi kadın!
ve bu kadınlarda öğrenilmiş çaresizlik oluşuyor zaman içinde. tamamen savunmasız bi halde evlendiriliyor, hiçbir şeye müdahale edemediği için kendini geliştirse de artık olayları akışına bırakıyor. çok zor.
ayşe henüz çocuk. tüm dünyası bebekleri. bebeklerinin saçlarını örer onlara yemekler yapar ayşe. bir gün gelir alırlar bebeklerini. ayşe ağlar susmaz. sonradan anlaşılır ki babası 10 bine satmıştır daha memesi bile tomurcuk vermemiş çocuğu yaşlı bir herife. dinde kız döngüye girince verilmesi gerekiyormuş güya. ömürlerinde dinin tek bir gereğini yerine getirmeyenler kızlarını satarak dinlerini yerine getiriyorlarmış. değil baba insan bile değilsiniz siz.
7-8 yaşını hatırla. ne yapıyordun o zaman? herhalde oyuncak bebeklerinle oynuyordun, evcilik oynuyordun onlarla. anne oluveriyordun biranda henüz kendini küçük bir çocukken ve neredeyse kendi boyun kadar olan bebeklere kızım deyip annelik ediyordun. ve bunun sadece bir oyun olduğunu ve hep öyle kalacağını düşünerek. ve sadece birkaç yıl sonra gerçek bir bebeğin gerçek annesi olacağından bihaber, mutluydun.
ve birkaç yıl sonra gelin olacaksın dediler. ne, kocan 40 yaşında mıydı? ne tuhaf, baban kocandan çok daha gençti. birileri düğün diyor, koca diyor, gelin diyor, gerdek diyor.. çok mu para vermişler seni satan annene, babana? ne demekti bunlar? yani artık oyuncak bebeklerin olmayacak mıydı? peki koca ne demekti, ne yapacaktın onula, yoksa evcilik oyununu beraber oynayacağın iyi bir arkadaş mı olacaktı sana?
ve kapandı kapı yüzüne, yüzün kapkaranlık, korku dolu. karşında sana aç bir kurt gibi bakan bu adam da kim? yoksa koca dedikleri bu muydu? ama onun iyi bir arkadaş olması gerekmiyor muydu? peki neden korkuyorsun ondan? hayır, iyi bir arkadaş olamaz değil mi? yoksa sana bu türlü vahşice dokunmazdı. çok mu canını yaktı bu sapık yüzlü vahşi adam? yüzün neden karanlık? eline verdikleri yoksa gerçek bir bebek mi, iyi de ne yapacaksın o bebekle? o oyuncak değil ki, gerçek. onunla oyun oynayamazsın, peki ne yapacaksın? ne o, yoksa o bebeği bile kucağına alamadan o karanlık zivaf gecesinde son nefesini mi verdin son acıklı, çocuksu bakışının aydınlığı içinde?
yazıklar olsun, bir çocuğu cinsel bir obje, tatmin aracı olarak görenlere.. yazıklar olsun onu para için satan anneye babaya.. ve yazıklar olsun tüm bunların karşısında körelen, karanlık vicdanlarımıza..
8 yaşında bir kızım var, bir ona bakıyorum bir bu çocuk gelinlere bakıyorum, kızıma bakıyorum bir daha sonra 11 yaşında, 12 yaşında, 13-14 yaşında zorla, ailesinin baskısıyla, noter onayıyla sapıkların ellerine teslim edilenler...
bunları gördükçe, okudukça kızım geliyor aklıma, içim daralıyor, ağız dolusu küfür ediyorum bu sapıklığa izin veren insan ziyanlarına, kızıma sarılıyorum sonra, daha süt kokuyor.
